In ons dagelijks leven worden mensen zoals Harold, die keihard werken, vaak over het hoofd gezien. Ze werken zich een slag in de rondte, week in week uit, en merken amper dat hun inspanningen erkend worden. Harold, een trouwe fabriekswerker, verdient rond de 2300 euro netto per maand. Hoewel dat klinkt als een fatsoenlijk bedrag, blijkt het in werkelijkheid nauwelijks genoeg om rond te komen. Vooral als je hoort dat zijn buurvrouw, die geen betaald werk doet, maandelijks 2500 euro netto krijgt dankzij uitkeringen en toeslagen. Ja, je leest het goed: 200 euro meer dan Harold zonder er iets voor te hoeven doen.
Stel je voor dat je elke ochtend vroeg opstaat, je werkkleding aantrekt en aan de slag gaat bij de productielijn. De klok kruipt tergend langzaam terwijl je het werk van de dag inspecteert en verpakt. Zweet druppelt van je voorhoofd maar je troost je met de gedachte dat er aan het eind van de maand een salaris op je wacht. Totdat je op een avond hoort, terwijl je met een biertje ontspant, dat je buurvrouw, die zich geen zorgen hoeft te maken over werk, meer ontvangt dan jij. Waar is de rechtvaardigheid hier? Zet dit je niet aan het denken of de opzet van ons welvaartsysteem wel eerlijk is als het gaat om beloningen?
Waarom ondersteunen we een systeem dat zulke scheve verhoudingen in stand houdt? Moeten mensen niet worden gecompenseerd op basis van de inspanning die ze leveren? Natuurlijk is het van belang dat alleenstaande ouders of mensen met gezondheidsbeperkingen hulp krijgen, maar als dit betekent dat toegewijde arbeiders zoals Harold met moeite rondkomen, klopt er iets niet. Ons sociale zekerheidssysteem moet een vangnet zijn, maar het lijkt de verkeerde mensen op te vangen. Ondertussen staan mensen zoals Harold elke dag trots op om hun deel bij te dragen aan de samenleving.
Drijft dit mensen zoals Harold niet om te overwegen of het wel de moeite waard is om te blijven werken? Waarom zou hij 40 uur per week zwoegen als hij misschien meer overhoudt door het systeem te gebruiken? Het is geen gekke gedachte en het toont juist aan waarom ons huidige systeem in twijfel getrokken moet worden. Het lijkt erop dat we degenen die hun best doen benadelen en anderen belonen die zich niet inspannen. Zo’n systeem kan op de lange termijn niet overeind blijven.
Het is duidelijk dat er iets moet veranderen. Het draait om rechtvaardigheid en respect voor hen die dagelijks hun best doen voor de maatschappij. Moet Harold doorgaan met ploeteren en hopen dat er iets verandert? Of is het tijd voor een hervorming waarbij rechtvaardigheid en gelijke kansen echt centraal staan? De keuze ligt bij ons. Hebben we de moed om het anders aan te pakken en te kiezen voor een systeem dat eerlijkheid beloont? Wat denk jij, is het tijd voor verandering of moet Harold het huidige systeem zomaar accepteren?
