Je kreeg het niet zomaar. Je moest er echt voor aan de bak. Lange middagen in een benauwd zwembad, met een leraar die streng maar rechtvaardig was. De geur van chloor kreeg je wekenlang niet uit je haar en je voeten waren altijd rimpelig.
Dat moment waarop je het behaalde, voelde als het grootste succes. Je was doorweekt, koud en dolblij. Er werd een foto van je genomen, gehuld in een handdoek met een grote glimlach. Thuis werd het meteen ingelijst of opgeborgen bij belangrijke papieren. Niet omdat het zo mooi was, maar omdat het betekende: jij had het gehaald.
Het stelde eigenlijk niet veel voor – een stukje stof, rechthoekig en dun, in fletse kleuren. Toch voelde het officieel. Het zat aan een stuk karton of zat simpelweg los in een plastic hoesje. En iedereen wist wat het inhield: jij kon overleven in het diepe, met kleren aan, door een ring duiken en blijven drijven alsof je leven ervan afhing.
Op school werd erover gesproken alsof het een soort status was. De een had A, de ander al B. Sommigen zelfs C – die waren de echte helden. Maar de meeste kinderen vond B al genoeg. Je wist: hiermee was je ‘klaar’, tenminste voor de meeste ouders.
Vandaag de dag ligt het ergens in een oude doos, vergeeld en vergeten. Maar één blik en je bent weer terug in dat zwembad, met die zenuwen en dat trotse gevoel.
Wie herinnert zich dit stukje stof nog?
Antwoord
Het antwoord is: het zwemdiploma B van vroeger.
Geen digitaal exemplaar, niet gelamineerd, geen officieel document – gewoon een stukje stof of bedrukt papier, meestal met een fletse blauwe achtergrond en je naam met pen geschreven.
Zwemdiploma B stond voor meer dan alleen zwemmen. Het betekende dat je doorzettingsvermogen had en een stap verder was dan slechts ‘beginner’. Je kon met een regenjas door een ring in een doek duiken en daarna keurig op je rug naar de kant zwemmen. Je was, volgens je ouders, veilig voor vakantie aan een meer.
Veel kinderen stopten na B. Sommigen gingen door naar C, maar B voelde al als ‘gevorderd’. Uiteindelijk belandde het diploma ergens in een kast, map of verhuisdoos. Maar de herinnering eraan – de geur van chloor, het golvende water, de opluchting na het afzwemmen – blijft hangen.
Een simpel stukje stof, maar voor de betrokkenen: onvergetelijk.
