Lange carrière, onzekere vooruitzichten
Hans is 66 jaar en kijkt met gemengde gevoelens terug op zijn uitgebreide loopbaan in de bouw. Na 45 jaar opklimmen van leerling-timmerman naar een leidende functie vraagt hij zich af of hij zich op deze leeftijd nog een eenvoudig bezoek aan het café kan veroorloven. “Waarvoor heb ik al die jaren gewerkt?” vraagt hij zichzelf af terwijl hij de rekeningen van de afgelopen maand bekijkt.
Vanaf jongst af aan had hij een passie voor de bouw. Hij hield ervan om met zijn handen te werken en dingen te creëren. “Hard werken stroomt door mijn aderen,” aldus Hans. “De bouw was meer dan alleen werk; het was een belangrijk deel van mijn leven dat ik vol overgave beleefde. En nu moet ik me zorgen maken over de prijs van een biertje.”
Bij zijn pensioen had hij gerekend op een rustige en zorgeloze tijd, maar dat bleek anders te zijn. Zijn pensioen is niet genoeg om mee te kunnen met de stijgende kosten. “In gesprekken met werkende vrienden voel ik me vaak buitengesloten,” zegt Hans. “Zij kunnen genieten van uitstapjes, terwijl ik op elke euro moet letten.”
Hij herinnert zich de tijd dat hij met collega’s na een werkweek een kroeg in dook. “Het was een manier om te ontspannen en elkaar beter te leren kennen. Nu lijkt het alsof ik niet meer mee kan doen aan die eenvoudige geneugten.”
Zorgelijke tijden met sprankje hoop
De werkelijkheid is hard: prijzen van eten en drinken zijn de afgelopen jaren flink gestegen. “Een biertje in het café is tegenwoordig bijna niet te doen. Mijn uitgaven zijn zo groot geworden dat ik moet bezuinigen,” legt Hans uit. “Ik dacht altijd dat ik na hard werken kon genieten van mijn pensioen. In plaats daarvan moet ik elke euro omdraaien.”
De frustratie groeit bij Hans, die na zoveel jaar ploeteren nu moet knokken om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd goed met geld om te gaan, maar zelfs dat lijkt niet voldoende. Wat heb ik nu eigenlijk bereikt? Ik moet me verantwoorden voor elk klein kopje koffie.”
Hans voelt zich in de steek gelaten door de samenleving. “Waarom moet ik, na jarenlang bijdrage geleverd te hebben, nu zo vechten om rond te komen?” vraagt hij zich af. Het idee dat zijn ervaring en inzet niet gewaardeerd worden, maakt hem somber. “Ik wil geen nummer zijn in het pensioensysteem.”
Toch weigert Hans de hoop op te geven. Van nature actief, zoekt hij naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien kan hij parttime werken of met een hobby wat bijverdienen. “Thuis zitten is geen optie, maar ik moet balanceren tussen wat ik kan en moet doen om de eindjes aan elkaar te knopen,” zegt Hans.
Ondanks de tegenvallers blijft Hans optimistisch. Zijn vrienden hebben misschien meer financiële vrijheid, maar hij is trots op zijn harde werk en toewijding aan zijn vak. “Met mijn eigen handen heb ik veel bereikt, daar ben ik echt trots op,” vertelt hij met een glinstering in zijn ogen. Hij hoopt dat er in de toekomst meer erkenning komt voor mensen zoals hij, die hun leven hebben gewijd aan het opbouwen van de maatschappij.
Met die gedachte leeft Hans verder, vastberaden om het beste uit zijn leven te halen ondanks de uitdagingen. “Misschien geniet ik ooit weer van een biertje met vrienden. Tot die tijd zet ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn leven wat vrolijker kan maken,” eindigt hij met een knipoog en een glimlach.
