Sanne, 29 jaar oud en moeder, draagt een groot geheim met zich mee. Terwijl ze haar derde, pasgeboren kindje liefdevol in haar armen houdt, worstelt ze met een schuldgevoel dat moeilijk onder woorden te brengen is. “Eigenlijk wilde ik dit derde kind niet,” fluistert ze met verdriet in haar ogen.
Het zijn harde woorden, maar voor Sanne is dit de dagelijkse realiteit. Haar liefde voor haar kind is overduidelijk, daar twijfelt niemand aan, echter, de onverwachtse zwangerschap was veel om te verwerken.
Samen met haar partner hadden ze altijd het plan om twee kinderen te hebben. Met hun zoon en dochter van vier en zes jaar leek hun gezinnetje compleet te zijn.
“Alles leek perfect,” vertelt Sanne. “We hadden onze balans gevonden en alles klopte.”
Over een derde kindje hadden ze het nooit gehad. Ze was druk bezig met haar werk, haar relatie en de zorg voor hun twee kleintjes. Het leven was druk, maar beheersbaar.
De onverwachte ontdekking van een derde zwangerschap maakte alles chaotisch. “Ik was in shock,” zegt Sanne. “Ik voelde me overweldigd en onzeker. Hoe zouden we dit kunnen bolwerken?”
Het onder ogen zien van een zware realiteit
Sanne en haar partner stonden voor een moeilijke keuze. Na alles overwogen te hebben, besloten ze door te gaan met de zwangerschap. Ondanks dat Sanne het rationeel begreep, voelde het nooit als haar eigen beslissing.
“Het voelde alsof ik geen controle had over mijn leven,” zegt ze. “De druk van buitenaf, van familie, de maatschappij en zelfs van mezelf, was enorm.”
Deze zwangerschap voelde heel anders dan de vorige. Waar ze bij haar eerste twee kinderen enthousiast en vol verwachting was, voelde deze zwangerschap zwaar aan. “Ik probeerde echt blij te zijn,” vertelt ze. “Maar diep vanbinnen kon ik de angst en het gevoel van machteloosheid niet van me afschudden.” Ze voelde zich vast in een situatie waar ze niet aan kon ontkomen.
De geboorte van haar derde kindje veranderde weinig aan haar gevoelens. Hoewel haar liefde voor het kind meteen duidelijk was, bleef dat knagende gevoel van spijt aanwezig.
“Het klinkt vreselijk,” zegt Sanne met trillende stem. “Maar ik kan het gevoel niet van me afschudden dat dit niet de richting is die mijn leven op had moeten gaan.”
Met de komst van hun derde kindje kwamen er nieuwe uitdagingen. De routine die ze uiteindelijk met hun twee kinderen hadden gevonden, werd ineens weer ongrijpbaar. “Alles waar we zo hard voor hadden gewerkt, leek ineens weg te glippen,” zegt ze. Niet alleen de fysieke vermoeidheid, maar ook de emotionele uitputting speelden haar parten.
Sanne’s relatie met haar partner kwam onder druk te staan. “We hadden meer ruzies dan ooit,” vertelt ze. “Ik voelde me heel alleen in mijn gevoel. Hij deed zijn best me te begrijpen, maar ik kon het niet goed uitleggen. Hoe leg je uit dat je iets niet wil dat nu onderdeel is van je gezin?” Dit isolement maakte het voor Sanne nog zwaarder om met haar emoties om te gaan.
Ondanks alles blijft Sanne vechten voor haar gezin. Ze erkent dat haar gevoelens complex zijn en zoekt manieren om hiermee om te gaan. Ze krijgt nu hulp van een therapeut om haar emoties beter te begrijpen en vooruit te kunnen. “Ik weet dat ik van mijn kind hou,” zegt ze vastberaden. “Maar ik moet eerlijk zijn over mijn gevoel, zodat ik kan genezen en er echt voor mijn kinderen kan zijn.”
Sanne’s verhaal laat zien dat niet elke zwangerschap of gezinsuitbreiding een sprookje is. De realiteit kan rommelig en pijnlijk zijn, en de bijbehorende emoties zijn niet altijd makkelijk te verwerken. Door eerlijk te zijn over haar gevoelens wil Sanne niet alleen zichzelf helpen, maar ook anderen in een soortgelijke situatie laten weten dat ze niet alleen zijn. “Je bent niet alleen,” benadrukt ze. “En het is oké om te voelen wat je voelt.”
