Marie, een vrouw van 81, woont alleen in een rustig dorp en voelt zich vaak eenzaam. Ze heeft vier volwassen kinderen die druk bezig zijn met hun eigen levens. Hoewel ze veel van hen houdt, merkt ze dat hun telefoontjes schaars zijn en meestal alleen gebeuren als ze iets nodig hebben. “Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,” zegt ze zachtjes.
Marie heeft zich altijd ingezet voor haar gezin. Ze stond altijd klaar, of het nu ging om kleding herstellen of op haar kleinkinderen passen. Haar huis was ooit een bruisende plek, vol spelende kinderen en de geur van versgebakken koekjes. Maar die tijd is voorbij; de kinderen zijn uitgevlogen en hebben hun eigen gezinnen gevormd.
Marie weet dat hun levens druk zijn, maar het gebrek aan contact kwetst haar. Ze mist de diepe gesprekken, het delen van mooie herinneringen, en simpelweg een gesprek hebben waarin ze niet alleen gezien wordt als iemand die kan helpen. Wanneer ze zelf contact probeert te leggen, krijgt ze vaak korte, gehaaste reacties, wat haar verdrietig maakt.
Ondanks dat ze begrijpt dat haar kinderen het druk hebben, voelt ze zich steeds meer afgezonderd en afgewezen. Ze vult haar dagen met het lezen van boeken, puzzelen en wandelen, maar het blijft stil in huis. Marie wil haar kinderen niet tot last zijn, maar ze verlangt naar het gevoel van verbondenheid en dat ze nog steeds waardevol voor hen is, niet alleen als iemand die kan helpen, maar als hun moeder.
Ze vraagt zich af of dit haar toekomst is: een leven waarin ze eenzaam is en haar dagen vult met kleine dingen zoals tuinieren en bakken. Ondanks dat ze begrijpt dat hun levens druk zijn, blijft Marie hopen op meer onverwachte telefoontjes en momenten van echte verbinding met haar kinderen. Ze verlangt naar de tijden waarin haar huis gevuld was met liefde en aandacht, en hoopt dat haar kinderen ooit zullen beseffen hoeveel ze voor hen betekent, niet alleen als hulpbron, maar als moeder die hen altijd met onvoorwaardelijke liefde heeft omringd.
Wat zou jij doen in deze situatie?
