Ik begrijp er niks van. Het is zomer, ik heb vakantie, mijn ouders zijn weg en mijn huis is tijdelijk het ultieme feesthuis. Elke avond komen vrienden langs, muziek aan, drankjes gekoeld en de sfeer is geweldig. Maar daar is ze weer: buurvrouw Mathilde.
Mathilde, een vrouw van rond de zestig, altijd met een frons op haar gezicht en een talent voor klagen. Sinds mijn ouders drie weken geleden naar Spanje zijn vertrokken, heb ik haar al vijf keer zuur voor mijn raam zien staan. En minstens twee keer heeft ze de politie gebeld. Waarvoor? Geluid na tienen. Gek toch?
Alsof ik in een rusthuis woon. We zitten gewoon in een normale woonwijk, dit is geen klooster in Tibet. Als je echt totale stilte wilt, ga dan naar een hutje op de Veluwe. Ga niet naast een twintigjarige met een sociaal leven wonen.
Ik ben niet de enige student in Nederland die wil genieten van de vakantie. Maar blijkbaar vindt Mathilde dat dat niet kan. Volgens haar “dreunt die JBL-speaker door haar muren”. Nou sorry hoor, als jouw muren van papier zijn, is dat niet mijn probleem. Misschien moet je investeren in isolatie, in plaats van in zure wijn.
De politie kwam trouwens gewoon langs, keek rond en zei dat het “vervelend” is, maar ze kunnen niks doen als het niet voor de hele buurt overlast veroorzaakt. En dat is het niet. Mijn andere buren? Die feesten gewoon mee. Mathilde is gewoon jaloers.
Ze heeft niks beters te doen. Geen vrienden, geen hobby’s, alleen haar kat en haar klachten. Misschien moet ze zich eens afvragen waarom niemand haar ergens voor uitnodigt. Hint: dat ligt niet aan ons.
Ik snap überhaupt niet dat er zulke strikte geluidregels na tienen zijn. Alsof de wereld precies op dat moment moet slapen. Mensen hebben toch verschillende levensstijlen? Sommigen werken nachtdiensten, anderen hebben kinderen, ik heb feestjes. Vrijheid, toch?
En weet je wat? Als ze het echt zo erg vindt, dan is er een makkelijke oplossing: verhuizen. Nederland zit vol rustige plekken. Lekker ergens in Drenthe, op een dijk met alleen schapen als buren. Daar hoor je hooguit een blerende lammetje, geen muziek.
Tot die tijd ga ik gewoon door. Mijn ouders zijn nog tien dagen weg en ik ga niet als een kluizenaar leven. Elke avond is een kans om herinneringen te maken. En die maak je niet in stilte, maar met de muziek op festivalniveau.
En als de politie toch niks doet, dan zie ik geen reden om te stoppen. Regels zijn er blijkbaar alleen voor wie ze heel strikt wil volgen. Ik volg mijn eigen logica: leven en laten leven. Of in haar geval: leven en verhuizen.
Dus, beste Mathilde, als jij na tienen absolute stilte verwacht, zit je hier verkeerd. De stad is geen retraitecentrum. Mijn muziek gaat niet zachter. Mijn vrienden blijven komen. En jij? Misschien moet je goed nadenken of je hier nog wel op je plek bent.
Want eerlijk is eerlijk: ik pas me niet aan aan één persoon die weigert mee te bewegen met de wereld om haar heen. Het is 2025. Mensen leven langer, luider en vrijer. Wen er maar aan. Of verhuis.
Wat denk jij? Zou Stefan zich moeten aanpassen of is het tijd dat Mathilde een andere plek zoekt? Laat je mening horen in de reacties!
