Laura, 35, is moeder en na de breuk met haar man Mark in een lastige geldsituatie beland. Wat ooit begon vol plannen en grote beloften, liep uit op onrust en uiteindelijk een scheiding.
Die keuze hakt erin bij de kinderen, Emma (8) en Sam (6). “Het doet me kapot om te zien wat dit met hen doet,” zegt Laura zichtbaar geraakt. “Ik wil niet dat ze tekortkomen of arm opgroeien, maar soms voelt het wel zo.”
Na de breuk heeft Laura alles op alles gezet om thuis stabiliteit te creëren. Financieel blijft het echter wankel. Mark was degene met het inkomen; Laura runde het huishouden en zorgde voor de kinderen.
Nu ze er in haar eentje voor staat, merkt Laura hoe de kosten van levensonderhoud steeds zwaarder drukken. “Huur, schoolgeld, eten… het blijft zich opstapelen. Met mijn inkomen red ik het niet meer,” zegt ze bezorgd.
“En dan heb je nog de dingen die je niet ziet aankomen: een dokterrekening, een apparaat dat stukgaat.”
De druk om de basis voor haar kinderen te regelen is enorm. “Ik doe al jaren mijn best om Emma en Sam alles te geven wat ze nodig hebben. Nu voelt dat zó zwaar. Ze horen niet in armoede groot te worden,” zegt Laura, haar handen onrustig in elkaar gevouwen.
Die geldstress raakt niet alleen de bankrekening, maar ook haar hoofd en hart. “Ik voel me vaak radeloos. Het idee dat ze kansen missen omdat ik ze niet alles kan bieden, doet pijn.”
Emma en Sam pikken de spanning feilloos op. Emma vraagt geregeld of er nog een vakantie in zit, maar dat kan Laura nu niet toezeggen. “Soms moet ik nee verkopen op dingen die voor anderen normaal lijken. Dat steekt,” zegt ze, terwijl er een traan wegloopt.
Een Toekomst Vol Vraagtekens
Het schuldgevoel knaagt, soms bijna niet te dragen. “Als ik ze zie spelen met vriendjes die wel op vakantie gaan of nieuwe kleding krijgen, wil ik dat ook voor hen, maar het geld is er niet.”
Daarbovenop is er die sociale druk. “Het lijkt wel alsof iedereen het moeiteloos regelt. Ik zie moeders die zonder na te denken dingen voor hun kinderen kopen. Dan ga ik aan mezelf twijfelen,” bekent ze.
Balanceren tussen geldstress en liefhebbend moederen is pittig. “Ik doe alles om er voor ze te zijn, maar met zoveel stress is dat lastig,” zegt ze. Vrienden en familie betekenen veel, maar lossen de rekeningen niet altijd op.
“Soms passen vrienden op of delen ze een maaltijd, superlief. Maar ik kan niet steeds leunen op anderen,” zegt Laura. Ze weet dat de eindverantwoordelijkheid bij haar ligt, en afhankelijk zijn voelt ongemakkelijk.
Ze denkt eraan om meer uren te draaien, maar dat levert weer nieuwe hobbels op. “Meer werken betekent ook duurdere opvang. Je blijft in een cirkel ronddraaien,” legt ze uit.
“Ik zit klem tussen overleven en wat het beste is voor mijn kinderen.” De toekomst maakt haar ongerust. Ze gunt Emma en Sam een onbezorgde jeugd, maar dat lijkt steeds verder weg.
“Soms vraag ik me af hoe lang ik dit kan volhouden,” zegt ze zacht. Toch geeft ze de strijd niet op. “Voor hen ga ik door. Ze verdienen beter.”
De liefde voor haar kids houdt haar op de been. “Als ik ze hoor lachen, weet ik dat het allemaal ergens voor is. Maar ik wil meer voor ze dan een bestaan op of onder de armoedegrens. Ze zijn zoveel waard,” zegt ze beslist.
Ze blijft hopen op beter, voor zichzelf en haar kinderen. “Ik wil toewerken naar een leven waarin we veilig zijn en geldzorgen geen hoofdrol spelen,” zegt ze vastbesloten. Het is zwaar, maar de wil om haar kinderen een betere kans te geven, houdt haar gaande.
“Ik doe dit voor hen, en ik kan dit,” besluit ze, met een hoopvolle maar vermoeide glimlach. Laura is vastberaden niet alleen het hoofd boven water te houden, maar haar kinderen ook de liefde en steun te geven die ze verdienen.
