“Terwijl ik zit te puzzelen hoe ik mijn rekeningen rondkrijg, trekken zij van hot naar her,” zegt Anneke, 52, hoorbaar geprikkeld. Haar ouders, allebei dik in de tachtig, genieten volop van hun pensioen. Voor Anneke voelt dat toch een beetje wrang.
Van ruime woning naar knus huurflatje
Een paar jaar terug deden haar ouders hun grote gezinswoning in Amstelveen van de hand. Daar kregen ze een mooi bedrag voor. In plaats van het geld te beleggen of apart te zetten voor later, kozen ze voor een klein huurappartement en het vrij besteedbare deel lekker opmaken. En dat doen ze ook, zonder rem.
Altijd onderweg en dol op luxe
Thuis zijn ze zelden, vertelt Anneke. “Echt, ze leven alsof ze begin twintig zijn. Van de ene cruise naar de volgende, dan weer naar Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, je kunt het zo gek niet bedenken.” Ze weet precies wat zulke reizen kosten, en dat vreet. “Dat is niet goedkoop, dat snap je. Elke kaart die binnenvalt voelt als: dag erfenis.”
“Ik gun het ze, maar het schuurt”
Anneke zegt dat ze haar ouders hun plezier gunt, maar haar stem verraadt meer. “Tuurlijk mogen ze genieten. Ze hebben hard gewerkt. Maar een beetje vooruitdenken kan toch geen kwaad? Soms lijkt het alsof ze vergeten dat ze ook kinderen hebben.”
Geld dat ooit iets zou betekenen
Het gaat haar niet alleen om jaloezie; het is ook pure noodzaak. Financieel staat ze krapper dan gehoopt. In de zorg verdien je niet riant en ze heeft twee studerende kinderen. “Een steuntje in de rug of later een erfenis zou echt verschil maken,” zegt ze. “Maar nu zie ik dat geld letterlijk verdwijnen in tickets en hotelovernachtingen.”
De generatie die nu leeft
Haar ouders kijken er heel anders tegenaan. Volgens hen hebben ze hun hele leven zuinig gedaan, gespaard, gewerkt en belasting betaald. Nu het kan, willen ze genieten van hun eigen geld. “We hebben dit zelf bij elkaar gewerkt,” zegt haar moeder vaak. “Je neemt toch niets mee als je doodgaat.” Die zinnen komen harder binnen dan Anneke zou willen.
Gunnen is iets anders dan verwachten
Anneke snapt dat ze nergens recht op heeft. Juridisch niet, en moreel misschien ook niet. Toch voelt het scheef. “Mijn hele jeugd werd gezegd dat het huis ‘ooit voor ons’ was,” vertelt ze. “Dat gaf een veilig gevoel. Nu blijkt dat het gewoon anders ligt.”
Botsende generaties
Er speelt meer dan geld. Het is een verschil in blik. Ouderen die na jaren sober leven eindelijk los durven te gaan, tegenover kinderen die opgevoed zijn met zuinigheid als norm. Anneke ziet het overal om zich heen. “Vrienden van mij zeggen hetzelfde. Hun ouders trekken ook de wereld over, terwijl wij puzzelen met hypotheek en energierekening.”
Wie heeft het bij het rechte eind?
Moeten ouders sparen voor hun kinderen, of mogen ze zonder schuldgevoel alles opmaken aan vrijheid en plezier? Anneke is daar niet neutraal in. “Laat ze best wat overhouden. Het voelt ondankbaar als je echt alles uitbesteedt aan trips, alsof wij niet mee tellen.”
Een lastig gesprek
Ze durft het niet rechtstreeks aan te kaarten. “Dan vinden ze me ondankbaar. Maar dat ben ik niet. Ik maak me gewoon zorgen. Over later, over hoe wij het moeten redden zonder vangnet.” Haar ogen lichten even op, half van frustratie, half van verdriet.
Wat vind jij?
Heeft Anneke een punt? Of moeten haar ouders vooral zorgeloos genieten van hun eigen geld? Misschien is het eerlijkst om te zeggen dat beide kanten iets van elkaar kunnen begrijpen. Maar één ding blijft staan: geld verbindt niet altijd — soms drijft het generaties uit elkaar.
En terwijl haar ouders opnieuw vertrekken, dit keer naar Bali, blijft Anneke achter met een krappe rekening en een hoofd vol twijfels. “Ik hoop dat ze gelukkig zijn,” zegt ze zacht. “En ik hoop ook dat ze iets laten staan. Gewoon een beetje. Voor ons.”
