Marjan is 61, moeder van drie, en liep laatst tegen iets ingewikkelds aan. Jarenlang regelde ze alles voor haar kinderen, maar op een gegeven moment vond ze dat het tijd werd om hen te laten meebetalen aan de vaste lasten. Dat viel totaal verkeerd: de kinderen reageerden boos. In dit stuk lees je wat Marjan meemaakte én kijken we breder naar het vragen van kostgeld aan volwassen kinderen.
Bijna haar hele leven draaide om haar gezin. Ook toen haar kinderen volwassen waren, zorgde ze dat het hen aan niets ontbrak. “Hun welzijn kwam altijd eerst, geld vragen voelde niet goed,” vertelt Marjan. “Maar toen mijn financiën onder druk kwamen te staan en alles duurder werd, merkte ik dat ik het niet meer alleen redde.” Ze zag ook dat ze niet de enige was: veel ouders blijven financieel bijspringen voor volwassen kinderen en vragen zich af wanneer een bijdrage redelijk is.
Een pittige beslissing
Voor Marjan werd kostgeld vragen actueel toen haar uitgaven bleven stijgen terwijl haar inkomsten achterbleven. “Rekeningen liepen op, boodschappen werden duurder en mijn pensioen spookte door mijn hoofd,” legt ze uit. Ze begon het gesprek voorzichtig, hopend op begrip. “Maar hun reactie was allesbehalve mild,” zegt Marjan. “Ze voelden zich tekortgedaan.”
Haar oudste, Erik van 28, was het meest uitgesproken. “Hij zei dat ik vroeger nooit om geld had gevraagd en vond het nu niet eerlijk,” vertelt ze. Dat kwam hard aan en zette haar weer aan het denken: hoort kostgeld bij opvoeden, of moet je als ouder blijven zorgen, wat er ook gebeurt?
Het onderwerp verdeelt nu eenmaal de meningen. Sommigen vinden dat meebetalen je voorbereidt op het echte leven en laat zien wat geld waard is. Anderen zeggen: als je het als ouder kunt dragen, help je door, uit liefde. “Ik wil niet dat ze zich ongewenst voelen,” zegt Marjan, “maar ik moet ook aan mijn eigen toekomst denken.” Het blijft zoeken naar evenwicht.
Ze legde haar dilemma voor aan vrienden en familie. De reacties liepen uiteen. Een deel vond dat ze groot gelijk had en dat haar kinderen oud genoeg waren om verantwoordelijkheid te nemen. Anderen vonden dat ze hen moest blijven steunen, wat het ook kost. Haar vriendin Sandra bleef duidelijk: “Ze moeten leren verantwoordelijkheid te dragen,” zegt ze. “Geld komt niet vanzelf en het leven is duur. Dat moet je leren managen.”
Hoe pijnlijk ook, Marjan hield vast aan haar besluit. Ze legde haar kinderen uit dat het geen kwestie van minder liefde is, maar van noodzaak. Daarbij bood ze aan om samen naar de cijfers te kijken en opties te bespreken. “Ik wil dat we dit als team aanpakken. We moeten praten en aan beide kanten bereid zijn tot concessies,” zegt ze.
Marjans verhaal laat zien hoe ingewikkeld de relatie tussen ouders en volwassen kinderen kan worden. Kostgeld vragen is niet leuk, maar kan nodig zijn om de financiële druk te verlichten én om verantwoordelijkheid bij te brengen. Uiteindelijk draait het om openheid en begrip voor elkaar. Ze hoopt dat haar kinderen later zien dat haar keuze voortkwam uit noodzaak, niet uit gebrek aan liefde. “Het zijn lastige gesprekken, maar ik geloof dat we er sterker uitkomen,” zegt ze vastberaden.
Ze hoopt dat haar ervaring andere ouders houvast geeft die in hetzelfde schuitje zitten. “We doen allemaal ons best, en soms horen daar moeilijke keuzes bij,” benadrukt ze. “Zolang je eerlijk blijft en met elkaar praat, kun je samen veel aan.”
