Willem is 62, gepensioneerd en woont in een klein dorp. Al weken ligt hij wakker van iets wat je zo over het hoofd zou zien: zijn buurman wil de oude schutting tussen hun tuinen vervangen. Klinkt eenvoudig, maar voor Willem ligt het een stuk lastiger.
Al bijna twintig jaar zit hij in zijn bescheiden tussenwoning met een klein tuintje. Dat huis staat voor jaren zwoegen. “Toen mijn vrouw en ik hier introkken, voelde dat als het einde van een lange zoektocht: een eigen plek, een fijne buurt en prettige buren,” zegt hij.
Inmiddels is alles anders. Sinds zijn vrouw is overleden, voelt hij zich vaak alleen en drukt het onderhoud van het huis extra zwaar. Zijn jongere buurman heeft juist zijn handen vol aan een groeiend gezin en richt zich op veiligheid en comfort. “Mijn buurman heeft een goede baan en is constant bezig met zijn huis en tuin. Met kleine kinderen wil je natuurlijk dat alles netjes en veilig is,” vertelt Willem.
De gezamenlijke schutting is oud en versleten: planken laten los en het hout is op plekken verrot. “Laatst kwam mijn buurman langs met het idee om er een nieuwe schutting van composiet neer te zetten. Ziet er strak uit en gaat lang mee, dus ik snap het wel. Maar toen ik de prijs hoorde, schrok ik enorm,” geeft Willem toe.
Geldzorgen en gevoelens lopen op
“Ik leef van mijn pensioen, en met alles wat duurder wordt is er geen ruimte voor zulke kosten.” De totale prijs loopt in de duizenden euro’s. Voor Willem is dat simpelweg niet te doen. “Ik heb altijd hard gewerkt, maar het pensioen is mager en de rekeningen blijven stijgen. Elke euro doet ertoe,” legt hij uit.
Hij voelt zich klem zitten. Aan de ene kant wil hij de band met zijn buurman goed houden, aan de andere kant kan hij niet meebetalen. “Ik heb uitgelegd dat het voor mij financieel niet haalbaar is, maar ik had het idee dat het niet echt landde. Hij is zo bezig met zijn plannen dat hij misschien niet ziet hoe anders onze situatie is,” zegt Willem.
Er speelt ook sociale druk mee. “Je wilt niet die buur zijn die dwarsligt, maar je moet ook voor jezelf opkomen. Ik weet gewoon niet wat wijs is,” verzucht hij. “Ik denk wel eens: laat hem het dan helemaal doen als hij het zo graag wil. Maar dat voelt ook niet fijn, alsof ik iemand tot last ben.”
Het gaat allang niet meer alleen om geld; het knaagt ook emotioneel. Thuis voelt hij zich soms machteloos en alleen. “Vroeger vroeg ik mijn vrouw om raad. Zij wist altijd wat te doen. Nu mis ik haar advies enorm,” zegt hij zacht.
Toch probeert hij optimistisch te blijven. “Misschien kunnen we afspreken om alleen de slechtste delen te vervangen. Of ik vind ergens een klein potje geld, al blijft het krap,” zegt hij met een diepe zucht. “Ik hoop vooral dat we iets bedenken waar we ons allebei goed bij voelen.”
Wat Willem meemaakt, staat niet op zichzelf en laat zien waar veel ouderen tegenaan lopen. Het onderstreept hoe belangrijk het is om met je buren open te praten en elkaars situatie te begrijpen. “Uiteindelijk wil iedereen gewoon prettig wonen, zonder dat het je financieel of emotioneel sloopt,” besluit Willem. Ondanks alles blijft hij hopen op een rustige, redelijke uitkomst.
