Jenny (36): “Iedereen om me heen gaat ervan uit dat ik ‘per ongeluk’ zwanger ben geworden van een Tinder-date, dat hij zich er niet mee wil bemoeien en dat ik het straks solo doe. Wat niemand weet, is dat dit precies was wat ik wilde.”
Liefdespech en verlangen naar een kind
“Liefde en ik zijn geen winnende combinatie. Mijn eerste serieuze relatie – van mijn negentiende tot mijn 27e – klapte toen ik ontdekte dat hij al drie jaar vreemdging. Ik was total loss; het toekomstplaatje dat ik voor me zag, verdween in één klap. Het kostte me zeker een jaar om mezelf weer een beetje bij elkaar te rapen.”
“Daarna heb ik veel gedatet en wat aangeharkt met verschillende mensen, maar niemand wist me langer dan een paar weken te boeien. Totdat Milan opdook. Het fijne was: hij versierde míj. Het voelde bijna als een sprookje. Alleen had hij een flinke bindingsangst en een niet te stillen drang naar avontuur.”
“Ik heb het anderhalf jaar met hem geprobeerd. Het waren bizar hoge pieken en diepe dalen: eerst euforisch, daarna keihard crashen, waardoor ik soms hele weekenden onder de dekens verdween. Zodra hij weer wat liet horen, hing ik er meteen weer aan als een verslaafde.”
Lastige knopen doorhakken en moeder worden
“Ik was – en ergens ben ik dat nog steeds – enorm gek op hem, en hij ook op mij. Het deed hem ook pijn als zijn drang naar vrijheid mij kwetste. Hij was altijd op jacht naar nieuwe ervaringen, wilde continu reizen en leefde praktisch uit een rugzak. In zijn appartement kwam hij zelden. Als hij een paar dagen bij mij crashte en we een rustig, huiselijk ritme hadden, zag je hem letterlijk onrustig worden.”
“Dus hoe veel we ook voor elkaar voelden, we moesten stoppen. We maakten elkaar alleen maar stuk. Ik verlangde naar een gezin en houvast; hij wilde ruimte en niets vasts.”
“De definitieve breuk is nu bijna twee jaar geleden en die heeft diepe groeven achtergelaten. Eerlijk gezegd ben ik klaar met relaties; ik blijf liever alleen. Ik kan me niet voorstellen dat er nog iemand komt die mijn hart zo op tilt zet als Milan. Iedere man die ik ontmoet, vergelijk ik met hem, en niemand haalt het bij hem.”
Een ongebruikelijk plan
“Maar mijn wens om moeder te worden is er nog steeds, en de klok tikt. Ik heb eindeloos zitten wikken en wegen. Alleenstaand moederen durf ik wel, maar hoe regel je dan die zwangerschap?”
“Een spermabank voelde te klinisch, en een bekende als donor vragen en dan thuis met pipetten in de weer? Dat paste totaal niet bij mij.”
“Moest ik dan maar verkering nemen met iemand die ‘best oké’ was? Dat had zo gekund; een avondje swipen en ik heb twee of drie dates staan. Toen viel het kwartje: waarom zou ik het niet zó plannen dat ik zwanger raak van iemand die daar verder niet bij betrokken hoeft te zijn?”
“Mijn cyclus is superregelmatig, dus het perfecte moment kiezen was simpel. En in Amsterdam wemelt Tinder van de toeristen die je waarschijnlijk nooit meer tegenkomt. Dus zo ben ik het gaan doen.”
“In de derde maand was het raak: na een date met een Italiaan en een Amerikaanse toerist bleek ik zwanger. Van geen van beiden ken ik de achternaam, en wie de vader is, weet ik niet. En eerlijk gezegd hoef ik dat ook niet te weten.”
“Ik ben dolblij met het jongetje in mijn buik. De manier waarop was niet fraai en ik weet dat ik dit kind een vader onthoud, maar ik ga er alles aan doen om dat dubbel en dwars goed te maken met een berg liefde.”
