Rozemarijn gaat graag met haar man, Pieter-Paul, uit eten. Ze hebben een zwak voor restaurants die in de Michelin-gids staan, want daarmee zit je meestal goed qua kwaliteit, vertelt ze. Als ze gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 thuis met een oppas. “Zo kunnen wij uitgebreid genieten van een zevengangenmenu met bijpassende wijnen, terwijl de kinderen met de oppas gezellig pizza eten. Iedereen blij,” grapt Rozemarijn.
De kinderen vinden een avondje zonder ouders doorgaans prima, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee mogen. “Kinderen op die leeftijd meenemen naar een sterrenzaak is voor ons nog net een stap te ver,” legt Rozemarijn uit. “Voor een lunch nemen we ze wel geregeld mee.” Dan kiezen zij en Pieter-Paul voor twee gangen en eten de kinderen vrolijk mee. Meestal gaat dat voorbeeldig en krijgen ze zelfs complimenten van andere gasten over hoe netjes ze aan tafel zitten.
Toch is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Een keer kwam hun oudste dochter in een flinke chagrijnbui een eetcafé binnen. “Niets was goed, en het restaurant werd zelfs ‘stom’ genoemd,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig schoot het personeel te hulp met een flesje Fristi en een kleurplaat, en zo was de sfeer snel weer gered zonder dat iemand er echt last van had.
Een Lastige Situatie
Bij een recent bezoek aan een kleine bistro ging het echter mis. “Met een tas vol speelgoed en iPads stapten we naar binnen,” vertelt Rozemarijn. Al gauw merkte je dat andere gasten afkeurend keken, vooral een oudere dame die met haar gezelschap zat te fluisteren. “Mijn oudste riep iets te hard waarom de mevrouw zo boos keek,” lacht Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een mopperkont.
Het was ook duidelijk dat het personeel niet bepaald enthousiast was over hun komst. Ondanks dat ze een dure fles wijn bestelden, wilde de keuken niets kindvriendelijks bereiden. “Ze stelden voor om gewoon iets van de kaart voor de kinderen te kiezen,” vertelt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas viel het eten niet in de smaak en begonnen de kinderen luid te huilen.
Er werd van alles geprobeerd om de boel te sussen, maar niets werkte. Het gehuil werd geschreeuw en mondde uit in op de grond rollen. Pieter-Paul ging met de kinderen de gang op in de hoop weer rust te krijgen. “Ik vroeg nog eens of er alsjeblieft een portie friet kon worden gemaakt,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde iets onverwachts: een jonge medewerker kwam vertellen dat andere gasten zich aan de kinderen stoorden.
Met een verbijsterde blik hoorde Rozemarijn dat de rekening werd gebracht en dat ze vriendelijk maar dringend werden verzocht te vertrekken. “Verward en boos verliet ik het restaurant met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag kreeg Rozemarijn een telefoontje van de eigenaar met excuses. Hij zei dat het nooit zo had mogen lopen, bood zijn verontschuldigingen aan en regelde een terugbetaling van het diner en de wijn, plus een uitnodiging voor een diner voor twee.
