Linda is 59 en zit in een huwelijk dat niet meer lijkt op wat ze ooit voor ogen had. Haar man, Martin, kan soms echt onaardig doen, en dat valt haar zwaar. “We zijn al samen sinds mijn zeventiende,” zegt ze. “Op mijn twintigste zijn we getrouwd. Toen wist ik niet dat mannen anders konden zijn. Hij was eigenwijs, had een sterke wil en dacht vooral aan zichzelf. Maar er waren ook pluspunten: hij had een goede baan, was me trouw en vergat mijn verjaardag nooit. Hoeveel mannen nemen nog echt de moeite om hun vrouw een cadeautje te geven, vraag ik je? En toen de kinderen klein waren, liep het gezin eigenlijk prima. We konden goed naast elkaar leven zonder elkaar in de weg te zitten.”
Nu de kinderen op zichzelf wonen en Martin met pensioen is, is alles veranderd. Ze zijn veel samen en dat levert wrijving op. “Wat ik vroeger al lastig vond, is nu echt een probleem geworden,” vertelt Linda. “Hij is vaak humeurig, soms dagen achter elkaar, en ik weet niet waarom. Als hij vindt dat ik iets niet goed doe, snauwt hij me af. Zelfs de kinderen zeggen dat ik dit niet moet pikken en dat ik meer respect verdien.”
Toch denkt Linda niet aan scheiden. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Moet ik op mijn leeftijd nog uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen roepen dat ik nog een heel leven voor me heb, maar ik voel dat anders. Ik ben bang om alleen oud te worden. Ga ik mijn fijne huis verruilen voor een klein flatje in m’n eentje? Alleen al die gedachte maakt me onzeker. Noem me materialistisch, maar dat soort dingen tellen voor mij. Misschien wordt Martin na een tijd weer wat gezelliger. Gelukkig wonen we ruim.”
Waarom Linda Niet Weggaat
Dat Linda blijft, heeft vooral te maken met haar behoefte aan zekerheid en rust. Als je bijna zestig bent, voelt scheiden niet als een simpele stap. Ze wil haar mooie thuis niet opgeven om vervolgens alleen in een klein appartement te zitten. De angst om alleen te zijn remt haar af. Ze noemt zichzelf misschien materialistisch, maar comfort en vertrouwdheid betekenen veel voor haar.
Daarnaast klampt ze zich vast aan de hoop dat het beter kan worden. Linda denkt dat Martin met wat tijd en ruimte misschien minder prikkelbaar wordt en dat er weer wat lucht en gezelligheid terugkomt. Met geduld hoopt ze dat de scherpe randjes van zijn humeur slijten.
Haar kinderen vinden dat ze meer respect verdient en moedigen haar aan om voor zichzelf op te komen. Vriendinnen zeggen dat ze nog altijd kan kiezen voor verandering, maar Linda ziet die toekomst niet helder voor zich. In plaats van te focussen op wat ontbreekt, houdt ze vast aan wat nog wél werkt en wat bekend voelt.
De gedachte dat het leven alleen maar zwaarder kan worden als ze alles omgooit, voedt haar angst. Alleen verder gaan en accepteren dat het misschien niet beter wordt, vindt ze een te grote sprong. Liever houdt ze vast aan de hoop dat Martin bijdraait en zoekt ze naar manieren om zich binnen het leven dat ze heeft zo goed mogelijk te voelen.
