Van Meijeren dringt aan op tempo in het coronadossier
De parlementaire enquête naar het coronabeleid had hét moment moeten zijn waarop alles eindelijk glashelder werd. Na jaren van strenge regels, dichtgetimmerde scholen, omvallende zaken en een overheid die miljarden uitgaf, wil je weten waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt en wie daar de verantwoordelijkheid voor draagt. Volgens Tweede Kamerlid Gideon van Meijeren blijft die helderheid uit. Hij ziet weinig schot in de zaak en noemt dat onacceptabel in een democratie waar verantwoording cruciaal is.
Stilstand tast vertrouwen aan
In de Kamer sloeg hij alarm: de boel zit vast en niemand lijkt haast te hebben om de feiten boven tafel te krijgen. Intussen kampen ondernemers met faillissementen, hebben kinderen leerachterstanden, worstelen jongeren mentaal en draait de zorg nog steeds overuren door de nasleep. Dan verwacht je dat de politiek vol gas gaat op het vinden van antwoorden. Toch blijft het volgens hem te stil, wat de indruk wekt dat er bewust wordt afgeremd.
Hoofdrolspelers moeten verantwoording afleggen
Voor Van Meijeren is het helder: zonder de belangrijkste spelers te horen blijft de enquête half werk. Namen als Mark Rutte, Hugo de Jonge, Sigrid Kaag en Jaap van Dissel zijn volgens hem onvermijdelijk. Zij zaten aan de knoppen. Als je hen niet onder ede laat verschijnen, blijf je hangen in fragmenten. De echte vraag is: durft de Kamer de besluitvormers rechtstreeks te ondervragen?
Zorgen over een doofpot
Het woord doofpot valt steeds vaker. Van Meijeren vreest dat de enquête bewust wordt vertraagd om pijnlijke conclusies te vermijden. Stel dat blijkt dat bepaalde ingrepen mager waren onderbouwd of juridisch wankel stonden, dan zijn de politieke gevolgen groot. Juist daarom, zegt hij, moet de commissie niet blijven steken in procedures, maar kiezen voor maximale openheid—ook als dat ongemakkelijk is.
Open kaart over besluiten en onderbouwing
Tijdens de crisis kreeg het vertrouwen in de overheid flinke deuken. Veel mensen hadden het idee dat hun vragen niet serieus werden genomen. Nu de regels weg zijn, blijft het wantrouwen hangen omdat toelichting uitblijft. Er is transparantie nodig over hoe is besloten rond vaccinaties en mogelijke bijwerkingen, waarom scholen dichtgingen, welke lobby’s invloed hadden, waar de miljarden precies naartoe zijn gegaan en welke wetenschap lockdowns heeft gedragen. Blijven die antwoorden uit, dan vullen geruchten en polarisatie het vacuüm.
Waarom geen debat over de stand van zaken?
Van Meijeren vroeg om een plenair debat over de voortgang, maar kreeg geen meerderheid. Dat riep vragen op: waarom wil je niet praten over een van de belangrijkste onderzoeken van dit moment? Critici zien daarin een neiging om elkaar te sparen, omdat veel betrokkenen zelf aan het stuur zaten. Voorstanders van rust en zorgvuldigheid benadrukken dat de commissie haar werk moet doen. Maar dat valt lastig uit te leggen als je van buitenaf nauwelijks beweging ziet.
De littekens zijn overal zichtbaar
De impact is niet theoretisch. Familiebedrijven gingen ten onder, mensen raakten geïsoleerd en in verpleeghuizen namen geliefden afscheid door het raam. Dat vergeet je niet. Daarom willen veel Nederlanders weten: waren die maatregelen echt noodzakelijk, zijn de kosten en maatschappelijke schade eerlijk meegewogen, en zijn fouten erkend en hersteld?
Niet om te straffen, maar om te leren
De coronatijd verdeelde het land: sommigen vonden harde maatregelen onvermijdelijk, anderen voelden zich klemgezet. Juist daarom moet het onderzoek eerlijk en compleet zijn. Van Meijeren benadrukt dat het niet draait om wraak, maar om lessen trekken. Als wetenschap, politiek en macht te veel vervlochten raken zonder tegenspraak, ontstaan risico’s. Besluiten achter gesloten deuren vragen achteraf des te meer uitleg.
De bal ligt bij commissie en Kamer
Volgens Van Meijeren staat de enquête op een splitsing: of er wordt doorgepakt en iedereen met verantwoordelijkheid verschijnt onder ede, of het blijft hangen in voorzichtigheid en procedurepraat. Hij kiest duidelijk voor het eerste. Het is nu aan de politiek: heeft de Kamer het lef om het hele verhaal naar buiten te brengen?
Tijd voor echte verantwoording
Eén ding staat vast: wegkijken kan niet meer. Steeds meer mensen vragen om transparantie die niet wordt afgezwakt of weggemasseerd. Het coronabeleid liet diepe sporen na; zonder eerlijke terugblik groeit het wantrouwen alleen maar. Transparantie is geen extraatje, maar een kernwaarde van een gezonde democratie. Als je fouten niet onderkent, maak je ze opnieuw. Nu de pandemie voorbij is, is dit het moment om scherp te evalueren—niet om terug te slaan, maar om voortaan sterker en eerlijker te handelen.
