Yvette is veertig en laaiend, want haar knalgroene honderdje lijkt overal geweigerd te worden. Ze snapt niet hoe iets dat gewoon wettig betaalmiddel is ineens als verboden papiertje wordt behandeld. Voor haar slaat het helemaal nergens op.
Het Nederlandse honderdje raakt uit beeld
In Nederland zie je het honderdje nog zelden. De meeste geldautomaten geven alleen vijftigers. Dat oogt misschien handig, maar volgens Yvette zorgt het juist voor verwarring en wantrouwen bij mensen die met contant geld willen blijven betalen.
Het Duitse contrast
Laatst haalde Yvette in Duitsland cash. Daar rolt het honderdje nog vrolijk uit de automaat. Niemand doet moeilijk: iedereen neemt het aan zonder gefrons of ongemakkelijke gesprekken over beleid.
Thuis barst het gedoe los
Terug thuis wilde Yvette met dat vers gepinde geld afrekenen. Tot haar stomme verbazing nam niemand het biljet aan. Het voelde alsof ze een exotisch relikwie vasthield in plaats van gewoon geld.
Overal hetzelfde: “Nemen we niet aan”
In elke zaak klonk hetzelfde: “Nemen we niet aan.” Yvette vindt die houding bot en halsstarrig. Voor haar is het gemakzucht die als beleid wordt verkocht. Alsof niemand nog weet wat “wettig betaalmiddel” inhoudt.
Yvette haalt de wet erbij
Volgens haar ben je wettelijk verplicht een honderdje te accepteren. Dat riep ze vastberaden naar meerdere kassamedewerkers. Maar ze oogstte alleen schouderophalen; winkels lijken hun eigen regeltjes te schrijven.
Zo ontstaat haar scherpe standpunt
Yvette vindt dat Nederland is ontspoord door cash te weigeren. Ze noemt de houding van winkels ronduit autoritair. Voor haar is het afwijzen van wettig geld de eerste stap naar totale financiële controle.
‘Cash only’ maakt haar razend
Ze ergert zich aan een zogenoemde cash only-cultuur die in de praktijk juist cash wegduwt. Alles moet via pin, apps en draadloos. In haar ogen is dat een aanval op vrijheid, privacy en ouderwets vertrouwen.
Haar vertrouwen in winkels keldert
Zaken die niet willen aannemen wat officieel geldig is, verliezen volgens Yvette hun geloofwaardigheid. Ze voelt zich behandeld alsof zij het probleem is. Ze noemt het arrogantie die inmiddels een bizarre nationale gewoonte is geworden.
De angst van winkels
Winkeliers zeggen bang te zijn voor vervalsingen. Yvette noemt dat onzin. Banken controleren toch alles, zegt ze. Angst mag nooit een excuus zijn om burgerrechten te parkeren, vindt ze, en haar toon wordt steeds feller.
Moderne betutteling volgens Yvette
Volgens haar lijdt Nederland aan zware betutteling. Alles moet digitaal, traceerbaar en bestuurbaar. Verschijn je met contant geld, dan word je meewarig aangekeken. Ze noemt het stille sociale uitsluiting van gewone mensen.
Het biljet als symbool
Voor Yvette is het honderdje inmiddels meer dan een betaalmiddel. Het staat voor verzet. Ze weigert het in te wisselen of weg te stoppen. Ze vindt dat burgers zich moeten roeren tegen deze krankzinnige trend.
De digitale duw
Volgens Yvette wordt iedereen in Nederland richting digitaal betalen geduwd zonder eerlijk gesprek. Dat acht ze riskant. Vrijheid begint met kunnen kiezen, zegt ze. Zonder cash geen echte autonomie. Het onderwerp grijpt haar aan.
Een rigoureuze maatregel
Het liefste zou Yvette elke winkel verplichten contant geld te accepteren. Weigeren zou wat haar betreft zelfs strafbaar moeten zijn. Het klinkt extreem, maar ze vindt het nodig om het evenwicht terug te brengen.
Maatschappelijke scheefgroei
Ze snapt niet dat techniek zwaarder weegt dan toegankelijkheid. Ouderen, kwetsbaren en mensen die hun privacy koesteren raken volgens haar buiten beeld. Nederland is daarin kil en verblind geworden, zegt ze.
Yvette voelt zich niet gehoord
Ze merkt dat bijna niemand haar zorgen serieus neemt, en dat frustreert haar. Ze voelt zich een roepende in de woestijn terwijl de samenleving blind de digitale afgrond in marcheert. Her stemming slaat om.
Geld weigeren voelt vijandig
Voor Yvette voelt het afwijzen van contant geld als een aanval. Ze is boos omdat ze zich buitengesloten voelt in haar eigen land. Winkels mogen burgers niet behandelen als lastige obstakels, vindt ze.
Een pleidooi voor herwaardering
Daarom roept Yvette op om contant geld opnieuw te waarderen. Het honderdje mag van haar terug in de Nederlandse geldautomaten. Dat past bij een gezonde, vrije samenleving, zegt ze.
Haar strijd gaat door
Yvette weigert water bij de wijn te doen. Overal vraagt ze waarom winkels boven de wet denken te staan. Ze wil helderheid en respect. Het groene biljet blijft als stille protestvlag in haar portemonnee.
Wat vind jij?
Nu is het jouw beurt. Is Yvettes felle woede terecht, of maakt ze van een praktisch probleem een principiële strijd? En hoe vrij is een samenleving die haar eigen geld niet meer vertrouwt?
