Lenie is 95 en brengt haar dagen meestal in haar eentje door. Ze kreeg vier kinderen, maar één van hen is overleden. De andere drie leven nog, alleen spelen ze nauwelijks een rol in haar dagelijkse leven. Ze hebben, hoort Lenie vaak, simpelweg “geen tijd”. Omroep West deelde haar verhaal — en het raakt een pijnpunt dat veel ouderen herkennen: eenzaamheid.
Rouw die blijft hangen
Ruim dertig jaar geleden overleed Lenies zoon aan ALS. Hij werd maar 37. Ze praat er rustig over, bijna nuchter. “Er wordt veel geld ingezameld om die ziekte te stoppen,” zegt ze. “Voor mijn zoon is dat te laat, maar hopelijk helpt het anderen wel.”
Ook al kiest ze haar woorden zorgvuldig, je voelt het verdriet nog steeds. Het verlies van haar zoon staat niet op zichzelf — ook het contact met haar andere kinderen is bijna helemaal verwaterd. Langskomen gebeurt zelden en de telefoon blijft vaak stil.
Dagen die maar voortkruipen
Daardoor slepen de dagen zich traag en stil voort. Soms ziet Lenie urenlang niemand. Ze staart naar buiten en wacht. “Als het mooi weer is, lopen er misschien wat kinderen voorbij,” vertelt ze. “En verder gebeurt er niets. Het is zó ontzettend stil.”
Die leegte maakt kleine dingen ineens groot. Een vogel in de boom, iemand die voorbijloopt — daar draait haar dag om. Maar die stilte hakt erin. “Je gaat daar langzaam aan onderdoor,” zegt ze hoorbaar geëmotioneerd. Het gebrek aan aandacht en nabijheid drukt zwaar. “Ze hoeven later niet te huilen bij mijn begrafenis,” voegt ze toe. “Dat moeten ze nu doen.”
De buurvrouw die het verschil maakt
Gelukkig is er Desiree, haar buurvrouw. Als zij met de hond loopt, zwaait ze altijd even en maakt ze geregeld een praatje. Zonder dat Lenie het merkte, hield Desiree ook een oogje in het zeil — iets wat uiteindelijk van levensbelang bleek.
Vorige winter ging het mis toen Lenie in haar tuin uitgleed. In de stille straat viel het lange tijd niemand op. Pas na anderhalf uur zag Desiree haar liggen en greep ze meteen in.
Sindsdien hebben ze vaste momenten samen. Meerdere keren per week drinken ze thee en praten ze bij. Voor Lenie betekent dat alles. “Dan vertel ik wat ik heb gezien,” zegt ze. “Een koolmees, een ekster, twee kinderen die langsliepen. Dat is mijn wereld.”
Aandacht die binnenkomt
Desiree bleef met Lenies verhaal rondlopen. Ze vond dat haar buurvrouw gezien moest worden en klopte aan bij Omroep West. Verslaggever Johan kwam langs — niet alleen met cadeautjes, maar vooral met tijd en oprechte aandacht.
Lenie was verrast en duidelijk ontroerd. “Een cadeautje krijgen is altijd fijn,” zegt ze met een glimlach, terwijl ze alles rustig bekijkt. Ze vertelt openhartig over haar leven. Ondanks haar hoge leeftijd redt ze zich goed en ze oogt verzorgd en helder. Maar op de vraag of ze gelukkig is, valt er een stilte. “Niet altijd,” geeft ze eerlijk toe. “Ik ben te vaak alleen.”
Een sprankje licht in donkere dagen
De verrassing is compleet wanneer ook Desiree even binnenloopt. Lenie noemt haar haar reddende engel. De buurvrouw spreekt vol bewondering over haar. “Ze probeert altijd positief te blijven,” zegt ze. “Maar als je dagenlang niemand ziet, wordt het gewoon loodzwaar.”
Met de feestdagen in aantocht is het huis even gevuld met warmte. Er zijn lekkernijen, kleine cadeaus en zelfs een molentje — iets waar Lenie dol op is. Heel even verdwijnt de stilte en hoor je muziek, gelach en leven in huis.
Lenies verhaal laat zien hoe scherp eenzaamheid kan snijden, zeker bij ouderen — en al helemaal rond de feestdagen. Misschien is het een stille oproep aan ons allemaal: kijk naar elkaar om. Een bezoekje, een belletje of een praatje kan meer betekenen dan je denkt.
Laat dit verhaal je eraan herinneren om extra om te kijken naar de mensen om je heen. 💛
