“Mijn naam is Linda, maar dat is niet mijn echte naam. Ik wil mijn identiteit beschermen. Vandaag ga ik een ervaring delen die waarschijnlijk veel ouders wel kennen: de schoolfoto’s van mijn zoon.
Je verwacht een prachtige herinnering, maar wat ik zag was verre van wat ik had gehoopt. Ik ben ervan overtuigd dat de juf beter had moeten opletten.” Het leek op een gewone dag zoals elke andere schoolfotodag.
Ik had mijn zoon netjes aangekleed, zijn haar gestyled, en hij ging met een brede glimlach de deur uit naar school.
Toen ik hem die ochtend uitzwaaide, stelde ik me al voor hoe schattig hij op de foto’s zou staan. Maar toen ik de foto’s terugkreeg, was ik geschokt. Mijn zoon stond erop met een verwarde blik, zijn haar zat alle kanten op alsof hij net uit bed kwam.
Zijn kleding was gekreukeld, en hij had een ongelukkige uitdrukking op zijn gezicht. Ik kon mijn ogen niet geloven.
Het voelt misschien oneerlijk om de juf de schuld te geven. Maar ik vraag me wel af: had ze niet even kunnen checken of alles goed zat voordat mijn zoon op de foto ging?
Een simpele kam door zijn haar of zijn shirt even gladstrijken had een wereld van verschil gemaakt.
Toen ik mijn zorgen besprak met de school, kreeg ik een standaardantwoord: “Volgend jaar beter.” Maar dat is niet waar het om gaat. Het gaat om de zorg en aandacht voor details die onze kinderen verdienen, vooral tijdens bijzondere momenten die we willen vastleggen.
Deze ervaring heeft me doen beseffen dat ik misschien meer betrokken moet zijn bij zulke gelegenheden. Volgend jaar zorg ik ervoor dat ik erbij ben om te zien dat alles goed gaat. Uiteindelijk draait het om de herinneringen die we creëren en bewaren voor onze kinderen.
Ik deel dit verhaal niet om iemand af te vallen, maar om bewustzijn te creëren over hoe kleine dingen een groot verschil kunnen maken. En om duidelijk te zijn, ‘Linda’ is een fictieve naam die ik gebruik om mijn privacy te waarborgen.