Het Breekpunt en Reactie van de Werkgever
Daarbovenop kwamen privéproblemen die ik liever niet in detail bespreek. Negen maanden geleden bereikte ik mijn breekpunt. Plots klapte ik in elkaar; ik kon alleen maar huilen en niets meer doen. Vier maanden daarvoor voelde ik al dat ik uitgeput was en moeite had met mijn werk. Uiteindelijk was ik helemaal op en meldde ik mezelf ziek tijdens een gesprek met mijn baas. De ontvangst was allesbehalve begripvol.
Mijn baas reageerde verbaasd, wat me irriteerde omdat ik dacht dat het duidelijk was hoe slecht het met me ging. Hij noemde het ‘zwak’ en stelde voor dat ik twee dagen thuis zou blijven om bij te komen. Toen ik zei dat de werkdruk te hoog was, gaf hij aan dat ik ‘niet gewend was hard te werken’.
Ook na gesprekken met een bedrijfsarts, die mijn burn-out bevestigde, had hij moeite te geloven dat ik langdurig afwezig zou zijn. Nu, negen maanden later, ben ik met veel hulp langzaamaan aan het herstellen. Werken is nog steeds niet aan de orde, maar ik ga soms weer naar buiten en doe wat huishoudelijk werk.
Het Gedrag van de Werkgever
Op advies van mijn coach probeer ik dingen te doen die me energie geven. Dit zijn leuke activiteiten zoals een drankje doen met vriendinnen, shoppen, of een dagje weg. Soms deel ik dat op Instagram. Binnen een paar uur krijg ik dan een bericht van mijn baas. Zijn gedrag vind ik echt kinderachtig.
Hij stuurt berichten als ‘Lekker hoor, dagjes weg op kosten van de zaak’ of ‘Burn-out, ja ja, gewoon vakantie vieren’. Als ik uitleg dat dit deel is van mijn herstelproces, reageert hij met ‘dan kun je maandag weer beginnen’. Zulke berichten bezorgen me enorm veel stress.
Ik wil niet terug naar dat bedrijf. Alleen al de toekomst overwegen, bezorgt me zoveel stress dat ik het maar niet doe. Eerst genezen, daarna zien we wel wat er gebeurt.
