Hond op het nippertje niet ingeslapen vanwege zijn geblaf
Het nieuws over Markus, een hond van twee jaar, hakte er flink in. Zijn eigenaar overwoog serieus om hem te laten inslapen om één simpele reden: hij blafte. Dat zorgde voor veel woede en onbegrip, want blaffen is nou eenmaal onderdeel van een hond. Toch stond Markus bijna voor een onomkeerbare keuze, puur omdat zijn gedrag niet strookte met het ideale plaatje dat zijn baasje in zijn hoofd had.
Overvolle opvang en een onheilspellend telefoontje
Lucie Holmes, de drijvende kracht achter Lucie’s Animal Rescue in Thirsk (Engeland), kreeg de vraag of Markus een plek kon krijgen. De opvang zat toen propvol, dus ze moest – met zware tegenzin – nee zeggen. Nog geen twee uur later belde de plaatselijke dierenarts met slecht nieuws: diezelfde eigenaar wilde hem laten inslapen omdat hij blaft. De dierenarts vond dat totaal geen geldige reden en schakelde direct door, waardoor de oproep opnieuw bij Lucie belandde.
Blaffen hoort bij een hond
Lucie vertelde dat ze van boosheid en onbegrip amper had geslapen. Voor haar is het onbestaanbaar dat je een hond afschrijft vanwege gedrag dat bij het dier hoort. In gesprekken met de media benadrukte ze dat blaffen normaal is én vaak te verklaren: honden reageren op prikkels, spanning of onzekerheid. Een dierenarts mag – en wil – daarom niet meewerken aan een euthanasieverzoek zonder medische noodzaak.
Geduld, oefenen en een veilige basis
Bij Markus speelden vooral prikkels buitenshuis. Hij blafte naar fietsers, auto’s en andere honden. Heel onhandig, maar geen reden om op te geven. Met begeleiding, training en rust kun je daar prima mee aan de slag. Hoewel Lucie en haar man al negen andere honden en 34 kittens verzorgden, besloten ze Markus toch op te vangen. En wat denk je? Na ongeveer een week had hij nog niet één keer geblaft, vertelde Lucie aan een journalist. Het leek erop dat hij vooral behoefte had aan structuur en een veilige omgeving.
Wat veel baasjes over het hoofd zien
In een lange Facebookpost wees Lucie op een dieper probleem. Veel mensen nemen een dier mee naar huis met onrealistische verwachtingen: ze rekenen op een direct ‘perfect’ maatje dat zich moeiteloos aanpast. Maar zo werkt het niet. Dieren moeten landen, leren hoe het er bij jou aan toegaat en vertrouwen opbouwen. Kies je voor een hond, dan kies je voor verantwoordelijkheid. Dat kost tijd, energie en geduld. En als het even tegenzit, dump je een dier niet en ga je niet voor de kortste klap. Het is niet de schuld van de hond als jij geen hulp regelt of geen ruimte maakt om te trainen.
Massale steun en een frisse start
Het plan om een hond te laten inslapen vanwege geblaf riep massale afkeuring op. Gelukkig ontstond er na zijn redding een warm vangnet voor Markus. Tientallen mensen boden hulp aan, van praktische steun tot interesse in adoptie en training. In de opvang komt hij tot rust, leert hij stap voor stap en mag hij eindelijk gewoon hond zijn. Hopelijk vindt hij snel zijn gouden mand bij iemand die snapt hoe je met een gevoelige hond omgaat.
Wat je hieruit kunt meenemen
Denk je aan een huisdier? Check eerst of je écht tijd, geduld en middelen hebt om je nieuwe maatje te begeleiden. Loop je vast met gedrag, zoek dan hulp bij een trainer of gedragstherapeut voordat je opgeeft. Markus laat zien hoeveel verschil het maakt als je investeert in plaats van opgeeft. Dankzij een oplettende dierenarts en een vastberaden opvang kreeg hij een tweede kans. Eén ding is zeker: hij wordt niet langer blootgesteld aan mishandeling of nalatigheid.
