De diep trieste staat van ons sociale zekerheidssysteem heeft een nieuw dieptepunt bereikt. Stel je Bram voor, slechts 34 jaar oud, vastzittend in de bijstand en zich een weg banend door een wirwar van regels en ineffectief beleid. Al vijf jaar zit hij in deze situatie, veroorzaakt door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Het feit dat Bram zichzelf niet kan verbeteren door hard te werken, onderstreept de tekortkomingen van ons systeem.
Het bizarre is dat zelfs als Bram een voltijdbaan zou nemen, hij niet meer dan een magere 150 euro netto extra per maand overhoudt. Je hoeft geen wiskundige te zijn om in te zien dat dit nauwelijks de moeite waard is voor 40 uur werken per week. Hierdoor blijft hij gevangen in een systeem dat hem aanmoedigt om thuis te blijven, een systeem dat hem afhankelijk maakt van toeslagen die verdwijnen zodra hij aan het werk zou gaan.
Dit is niet zomaar een keuze voor Bram. Dit is een gedwongen omstandigheid waarbij blijven zitten de enige logische beslissing lijkt. Het ironische is dat ons sociale stelsel dit benarde dilemma heeft gecreëerd. De steun die bedoeld is om de zwakkeren te helpen, transformeert in gouden boeien die mensen zoals Bram vastketenen in een vicieuze cirkel van afhankelijkheid en werkloosheid.
Waarom gebeurt dit? Omdat ons systeem afhankelijkheid boven zelfstandigheid lijkt te verkiezen, en de mensen die willen werken, bestraft. Bram’s situatie wijst op een groter probleem: onze economie en ons sociaal stelsel lijken gemaakt om inactiviteit te belonen en arbeid economisch onaantrekkelijk te maken.
We moeten de structurele fouten aanpakken als we willen dat mensen zoals Bram weer een eerlijke kans krijgen. Er moet een grote herziening komen van hoe we toeslagen toeken en financiële prikkels inrichten. Wat als Bram daadwerkelijk vooruitgang kon boeken door werk? Een systeem dat dit aanmoedigt, zou gunstig zijn voor Bram en voor de gehele gemeenschap.
Het is essentieel om financiële structuren te creëren die werk stimuleren, zonder vooruitgang te bestraffen. Dit vraagt om politieke moed en visie, maar vooral ook om solidariteit van ons allemaal om te streven naar een eerlijke en rechtvaardige toekomst voor iedereen.
Wat zou jij doen als je in Bram’s schoenen stond? Zou je tevreden zijn met de huidige situatie, of zou je vechten voor een verandering in het systeem dat vooruitgang verhindert? Deel jouw mening over deze kwestie.