Al drie jaar lang, zo voelt het tenminste. Drie uitputtende jaren van hopen en wachten. Carla, die moeder is van drie kids en alleenstaand, verlangt zo hard naar een huurwoning in de sociale sector. Maar steeds weer dezelfde teleurstelling: koffers inpakken en opnieuw verhuizen. Soms logeert ze bij vrienden, andere keren leeft ze in een caravan. Het lijkt wel alsof er nooit een verandering komt in deze uitzichtloze situatie.
En dan ineens, zonder enige aankondiging, krijgt een familie uit Eritrea, met twaalf kinderen, in razend tempo niet één, maar zelfs twee woningen! Carla, die al jarenlang geen geluk heeft gehad, voelt zich keihard in de steek gelaten. Door een systeem dat zijn prioriteiten totaal verkeerd lijkt te stellen. Ze vraagt zich af: waar gaat het toch mis in dit land?
Er wordt met excuses gegooid – van regels over urgentie tot ingewikkelde wettelijke noodzaken. Maar is het niet vreemd dat mensen die hun hele leven hier hebben opgebouwd, zomaar aan de kant worden gezet? Carla’s situatie is een symptoom van iets groters dat in ons beleid zit. Waarom functioneert het opvangsysteem perfect bij noodgevallen van buitenaf, maar hapert het als het gaat om binnenlandse problemen?
Voor velen voelt het als een steek in de rug. Alsof je in eigen land genegeerd wordt. Alsof jouw problemen minder meetellen, simpelweg omdat je hier je oorsprong hebt. Wat voor boodschap geeft dit aan mensen die elke dag moeten knokken om in een land dat ooit trots gaf, te overleven?
Natuurlijk heeft een groot gezin hulp nodig, maar wat betekent het voor ons als gemeenschap als we onze eigen mensen niet kunnen helpen? Moet Carla echt met haar kids van de ene naar de andere tijdelijke plek blijven verhuizen, in dezelfde buurt waar ze elke dag opstaat en wacht op een wonder?
Het is tijd om de discussie te starten. Onze prioriteiten moeten herzien worden. De gebreken van de huidige woningmarkt mogen niet als excuus blijven dienen. We moeten ons afvragen: laten we onze mensen echt in de kou staan om een mooi beeld naar buiten uit te dragen? Of zijn er misschien andere manieren die eerlijkheid voor iedereen kunnen garanderen?
Als de overheid zo snel twee huizen kan vrijmaken voor een groot gezin, waarom lukt het dan niet om in drie jaar iets voor iemand als Carla te regelen? Is het niet tijd om onze woonprioriteiten scherp onder de loep te nemen?
Wat zou jij doen in Carla’s situatie? Vind je dat de manier waarop woningen nu verdeeld worden eerlijk is, of zou jij het anders aanpakken? We zijn benieuwd naar je mening en of je oplossingen hebt die zowel voor nieuwkomers als voor de lokale bevolking eerlijk zijn.