Caroline (58) ziet zichzelf niet als links of rechts. “Ik hang ergens in het midden,” zegt ze. “Ik kies niet voor een logo, ik kies voor logisch nadenken.” Ze heeft het idee dat Nederland vastzit in labels en kampen, terwijl samenwerken volgens haar de enige manier is om vooruit te komen.
Ze heeft genoeg van het eeuwige knokken tussen partijen. “Iedereen schreeuwt, bijna niemand luistert,” zegt ze scherp. “Het doet denken aan een kleuterklas: de een weigert met de ander te spelen omdat die een andere kleur shirt draagt.”
“Politiek is geen speelplaats”
Volgens Caroline is het Binnenhof een podium geworden voor gekrenkte ego’s. “Het gaat nauwelijks nog om oplossingen, maar om wie het hardst overschreeuwt.” Ze kijkt met plaatsvervangende schaamte naar de debatten. “Ze praten niet mét elkaar, maar óver elkaar — en dan ook nog neerbuigend.”
Ze noemt het beschamend dat partijen samenwerking afwijzen om ideologie. “Links, rechts — wat kan mij het schelen? We leven in hetzelfde land!” zegt ze. “Als je alleen in je eigen bubbel blijft, bouw je geen bruggen maar graaf je loopgraven.”
“Er komt niets van de grond”
Caroline ervaart dat politieke koppigheid het land lamlegt. “Iedereen erkent dat er iets moet gebeuren aan wonen, zorg, migratie en onderwijs. Maar ondertussen… gebeurt er niets.” Ze zucht. “Er wordt vergaderd, geluld en getweet, maar echt beleid? Vergeet het.”
Volgens haar komt dat doordat politici liever gelijk halen dan resultaat boeken. “Ze scoren liever bij hun achterban dan dat ze iets wezenlijks oplossen voor het land. Dat is ongezond.”
Politici moeten stoppen te doen alsof toegeven verliezen is, vindt Caroline. “Een compromis is geen verlies, maar volwassen gedrag,” zegt ze. “Elke relatie werkt alleen met geven en nemen. Waarom zou dat in de politiek anders liggen?”
Radicaal normaal
Caroline noemt zichzelf graag “radicaal normaal”. “Ik ben bijna extreem in mijn hang naar gewoon doen,” zegt ze met een grijns. Ze vindt dat de stem uit het midden weer gewicht moet krijgen. “De uitersten slopen het gesprek. Aan de ene kant moet zogenaamd alles gratis, aan de andere kant moet alles verboden. En de rest mag toekijken.”
Volgens haar is er geen nieuwe stembusgang nodig maar een gezamenlijke les in volwassenheid. “We moeten opnieuw leren praten zonder te schreeuwen. En luisteren zonder meteen de boel dicht te timmeren.”
“De politiek oogt als een mislukt huwelijk”
In haar beeld lijkt de Nederlandse politiek op een stel dat elkaar niets meer te zeggen heeft. “Ze wonen nog in hetzelfde huis, maar slapen apart,” zegt ze. “Ze kunnen elkaar niet uitstaan, maar ze weten dat ze elkaar nodig hebben. Ondertussen zakt het huis in.”
Met een wrange lach: “We hebben ministers die niet kunnen samenwerken, kamerleden die ruzie maken op X (het vroegere Twitter), en burgers die dat gedrag kopiëren. Het is één lange kettingreactie van domheid.”
“Het land heeft bestuur nodig”
Volgens Caroline moeten partijen hun ego parkeren. “Je kunt niet roepen: ‘wij praten niet met die club’, terwijl een groot deel van het land daarop heeft gestemd,” zegt ze. “Dat is geen principe, dat is arrogantie.”
Voor haar draait politiek niet om knokken maar om verantwoordelijkheid nemen. “Je zit er om het land te dienen, niet om jezelf op te hemelen.” Ze vindt dat elke partij, van GroenLinks tot PVV, een gedeelde plicht heeft. “We delen dit land. Klaar. Dan neem je ook samen het bestuur op je.”
“Het midden houdt het land overeind”
Caroline denkt dat de toekomst bij mensen ligt die buiten de uitersten blijven. “De wereld is nooit zwart-wit. De waarheid zit meestal in de grijze zones,” zegt ze. “Maar ja, grijs scoort slecht op social media.”
Volgens haar moeten kiezers hun politici harder aansporen om samen te werken. “Stop met stemmen op herrieschoppers. Kies mensen die luisteren, onderhandelen en verbinden. Dáár zit de echte kracht.”
Wat denk jij?
Caroline is glashelder: zonder samenwerking kom je nergens. Maar kan dat wel, in een land vol meningen, ego’s en emoties?
Hoe kijk jij ertegenaan? Moeten links en rechts volgens jou elkaar eindelijk opzoeken? Of is haar zogenoemde “radicale normaliteit” te naïef in een tijd waarin iedereen vasthoudt aan de eigen waarheid?
