Johan is 32, werkt 40 uur per week, legt fanatiek geld opzij en staat al tijden ingeschreven voor een betaalbare plek. Toch zit hij nog steeds in een knus appartementje van 42 m², waar je letterlijk over de wasmand moet stappen om het balkon te bereiken. Niet omdat hij moeilijk doet. Niet omdat hij te weinig verdient. Maar omdat de woningen die passen bij zijn levensfase gewoon niet beschikbaar komen.
Vraag je het Johan, dan ligt de oorzaak voor een groot stuk bij één groep: ouderen die in riante huizen blijven zitten, vaak alleen of met z’n tweeën, terwijl die huizen ooit bedoeld waren voor gezinnen zoals dat van hem.
Hij weet dat het fel, discutabel en voor sommigen respectloos klinkt. Maar Johan zegt hardop wat veel jonge woningzoekenden zachtjes fluisteren:
“De doorstroming staat compleet vast, en ouderen zetten de hoofdroute op slot.”
Waarom voor Johan de maat vol is
Johan wijst naar zijn eigen ouders. Met z’n tweeën in een vrijstaande woning met vijf slaapkamers. Geen kinderen meer thuis, geen logees, geen echte reden voor zoveel meters. Verhuizen? “Te veel gedoe”, “te duur”, “waarom zou ik”, zeggen ze.
En volgens Johan gebeurt dit in duizenden huishoudens. De woningmarkt is één lange file, en niemand wil de auto verplaatsen die helemaal vooraan staat.
Hij vat het messcherp samen:
“We bouwen voor starters, maar starters kunnen niet door. We bouwen voor gezinnen, maar gezinnen kunnen niet door. Alles zit vast. En de sleutel ligt bij een generatie die niet wil meebewegen.”
Zijn keiharde voorstel
Johan gelooft niet dat vrijwillig doorstromen ooit genoeg effect zal hebben. De overheid is volgens hem te voorzichtig en bang om oudere kiezers tegen zich in het harnas te jagen. Zijn oplossing is simpel, maar onverbiddelijk:
“Iedereen boven de 65 die in z’n eentje woont in een huis groter dan 120 vierkante meter moet verplicht kleiner gaan wonen.”
Verplicht. Geen vriendelijk advies. Geen duwtje in de rug. Geen subsidie.
Echt verplicht.
Voor hem is dat niet meer dan logisch:
Starters hebben meters nodig.
Gezinnen hebben kamers nodig.
Ouderen gebruiken vaak meer ruimte dan ze nodig hebben.
Johan ziet het als een eerlijke herverdeling van woonruimte. Net zoals je op school de gymzaal niet bezet laat houden door één persoon die niet wil opschuiven.
Wat dit volgens hem oplost
Met zo’n maatregel krijg je volgens Johan meteen:
Meer beweging op de markt
Gezinnen kunnen eindelijk uit hun te krappe huis.Minder druk op nieuwbouw
Minder weilanden vol beton, meer slim hergebruik van wat er al staat.Druk op prijzen omlaag
Meer aanbod betekent minder concurrentie.Hogere leefkwaliteit voor ouderen
“Iedereen doet alsof verhuizen zielig is,” zegt Johan. “Maar kleiner wonen kan juist fijner, veiliger en goedkoper zijn.”
Hij snapt dat je aan je huis gehecht raakt, maar hij vindt het wrang dat hele generaties geen kans krijgen omdat iemand vasthoudt aan een woning die allang te groot is geworden.
De tegenwind die hij voelt
Logisch, zijn visie wekt woede op. Mensen noemen hem egoïstisch, wereldvreemd en respectloos naar zijn eigen opa en oma.
Maar Johan haalt zijn schouders op.
“Als gevoel zwaarder telt dan eerlijkheid, gaat de wooncrisis nooit van slot.”
Wat denk jij hiervan?
Is Johan radicaal, kil en veel te dwingend?
Of zegt hij precies wat niemand durft uit te spreken: dat de wooncrisis pas echt vermindert als ouderen plek maken voor jongeren?
