Hoi, ik ben Danique. Ik dacht nooit dat mijn leven zo’n wending zou nemen, een soort buurtsoap! Het is haast onvoorstelbaar dat ik op mijn leeftijd met bijna alle buren overhoop lig. Wat begon als simpele roddel, is nu veranderd in scherpe opmerkingen en gemeen gerichte blikken. De vrouwen hier in de buurt denken dat ik achter hun mannen aan zit, wat totaal belachelijk is als je het mij vraagt, en het heeft de hele gezellige sfeer verpest.
Ik ben al een tijdje gescheiden en had tot voor kort goed contact met de buren. Het voelde echt als een warme en prettige buurt; waar je elkaar groet en langs kunt gaan voor een praatje of een klets over koffie. Maar dit veranderde toen ik vaker met een paar buurmannen aan het kletsen was. Het waren gewoon dagelijkse gesprekken, zoals over de tuin of de kinderen. Blijkbaar ligt dat gevoeliger dan ik ooit voor mogelijk hield.
De situatie veranderde echt toen mijn buurvrouw, Ilse, opmerkte: “Je lijkt er wel een sport van te maken om met álle mannen te kletsen, of niet dan?” Ik moest erom lachen, maar voelde dat ze iets probeerde te zeggen. Vanaf dat moment werd het echt erger. Andere dames begonnen me opzij te zetten en het leek wel alsof ik niet meer gewenst was. Opeens was ik nergens meer voor uitgenodigd en voelde ik me gekwetst.
Waarom gebeurt dit? Ik ben niet op zoek naar een nieuwe relatie. Werk en privé zijn al druk genoeg. Oké, ik maak een praatje met de buurtmannen, maar dat is simpelweg vriendschap. Toch hebben sommige vrouwen het idee dat ik hun relaties wil verpesten of hun mannen wil inpikken.
Is Verhuizen de Beste Keus?
Het werd erger toen Marc, een buurman, vroeg of ik hem kon helpen met de tuin. Zijn vrouw was er niet, en ik was aan het snoeien toen ze terugkwam. Haar blik zei meer dan genoeg—ik moest maar opstappen. Toen ik hoorde dat een andere buurvrouw me afraadde om huisbezoeken te doen als de vrouw niet thuis is, voelde ik me als een paria in mijn eigen straat.
Het doet me verdriet dat ik zo gezien word. Alsof ik gevaarlijk ben, terwijl ik altijd geloofde dat we als buurt een team waren. Ik heb geprobeerd om met een paar vrouwen te praten, maar dat leek weinig uit te maken. Ze houden vast aan hun afkeer, alsof ik, als gescheiden vrouw, constant op zoek ben naar aandacht. Alsof ik geen vriendelijk woord kan wisselen zonder dat er iets achter zit.
Ik snap dat sommige relaties onzeker zijn, maar waarom moet die spanning op mij gericht worden? Het voelt alsof ik automatisch een gevaar ben omdat ik gescheiden ben. Die rol wil ik niet vervullen; ik ben gewoon mezelf, iemand die graag een babbeltje maakt en er voor anderen wil zijn. Helaas lijkt alles nu om wantrouwen en jaloezie te draaien.
Verhuizen blijft steeds door mijn gedachten spoken, al wil ik dat liever niet. Ik ben gehecht aan mijn huis en de buurt. Maar als iedereen me bekijkt en roddels over mij verspreidt, vraag ik me af hoe lang ik dit nog trek. Misschien ligt het aan mij en had ik meer afstand moeten bewaren, maar het is triest dat het zover is gekomen.
Ik wil gewoon dat de onzin stopt en hoop dat mensen me gaan zien zoals ik ben: gewoon Danique, de buurvrouw die graag even kletst en altijd klaarstaat om te helpen. De buurt lijkt echter zo verziekt dat ik me afvraag of het nog op zijn pootjes terechtkomt. Tot dat moment blijf ik mijn schouders ophalen en ga ik door met mijn leven, maar het is pijnlijk om zo beoordeeld te worden door mensen die ik ooit als vrienden beschouwde.