Voor je ligt een wat vergeelde kleurenfoto. Een stel tienermeiden staat losjes bij elkaar en laat zich vastleggen. Ze hebben simpele, verzorgde outfits aan: blouses, rokjes, laarzen. Geen labels in het zicht, geen schreeuwerige trends, geen dikke laag make-up. Hun gezichten zijn puur, zonder opgevulde lippen, botox of contourlijnen. Niemand tuurt naar een smartphone – die bestaan nog niet. Ze zijn gewoon hier, nu.
Het geheel ademt rust en onschuld, bijna iets tijdloos.
Toch knaagt er iets. Wat is er mis aan dit plaatje?
het antwoord:
Wat schuurt, is dat de situatie zó gewoon is – bijna ongepast gewoon als je het naast nu legt. Deze meiden zijn gefotografeerd in de jaren zeventig, een periode waarin uiterlijk nog niet werd gestuurd door social media, de beautyindustrie of digitale filters.
Hun slanke lijven zijn niet het resultaat van sportscholen of jojo-diëten, maar van een beweeglijk leven van alledag. Wat je ziet, is niet gevormd door TikTok- of Instagramhypes, maar door opvoeding, school en de omgeving waarin ze opgroeien. Geen duckface, geen prikjes, geen bewijsdrang.
Misschien is dat juist wat je het hardst ziet: alles wat nu vanzelfsprekend is, ontbreekt. Het lijkt vreemd, terwijl dit ooit de standaard was. Vraag het aan wie die tijd heeft geleefd en je hoort het vaak: de jaren zeventig voelden beter. Minder uiterlijk vertoon. Meer samenhang. Simpeler – en daardoor vaak gelukkiger.
