Een warmtepomp van tienduizend euro? Doe normaal
Ik vraag me weleens af of we in Nederland nog met beide voeten op de grond staan. De overheid jaagt ons op met maatregelen die claimen het klimaat te redden. Het draait allemaal om voldoen aan de klimaatdoelen van Parijs, en wij burgers moeten daarin meegaan. Dus, warmtepomp installeren, van het gas af, isoleren, zonnepanelen, en overstappen op een elektrische auto. Alsof iedereen dat zomaar kan betalen.
Aan de andere kant van de wereld…
In India wordt afval nog altijd in het water gegooid. Ze dumpen elke dag bergen plastic in rivieren zoals de Ganges. Elders wordt afval gewoon op straat verbrand. Dikke zwarte rook vol gifstoffen stijgt op, terwijl wij hier in Nederland worden beboet voor het verkeerd behandelen van onze schuttingen. Waar slaan die verschillen op? Waarom moeten wij ons zo stellig verduurzamen terwijl de échte vervuilers rustig verder gaan?
Braafste jongetje van de klas
Nederland wil weer de beste leerling zijn. We moeten een voorbeeld zijn. Maar wat heb je daaraan als niemand het volgt? We zijn een klein landje met een minuscule bijdrage aan de wereldwijde vervuiling. Alsof onze inspanningen de stijgende zeespiegel kunnen stoppen. Het klinkt misschien zwaar, maar ik geloof niet dat onze opofferingen iets fundamenteels veranderen.
Milieubewust? Ja, met gezond verstand
Begrijp me niet verkeerd, ik ben voor het milieu. Natuurlijk moeten we goed voor onze planeet zorgen. Maar wat er nu gebeurt, gaat te ver. Duurzaamheid is een soort moreel verplichting geworden, waar je geen vragen over mag stellen. En stel je wel vragen, dan ben je ineens een ‘klimaatontkenner’. Ik wil simpelweg weten waarom ik zoveel geld moet uitgeven als het grotere plaatje niet deugt.
Het voelt als straf in plaats van vooruitgang
Wat er nu gebeurt, voelt niet als vooruitgang, maar als straf. De gewone burger betaalt de rekening, terwijl multinationale bedrijven en grote vervuilers ongemoeid blijven. Ondertussen worden in andere landen lucht en water schaamteloos vervuild. Maar hier brengen ze je een schuldgevoel bij als je je cv-ketel niet vervangt. Hoe scheef is dat?
Wat zou jij doen?
Zou jij tienduizenden euro’s in je huis investeren om het te verduurzamen terwijl de wereldwijde vervuiling gewoon doorgaat? Of denk je: ik doe wat ik kan, maar laat me niet gek maken? Voor mij is het helder. Ik wil geen blind idealisme, ik wil realisme. Geen symbolische gebaren, maar échte oplossingen. Tot die tijd hou ik mijn cv-ketel aan. En mijn gezond verstand ook.
