Eva is nu 23 en heeft al geruime tijd moeite met de emotionele impact van het feit dat haar vader 78 is geworden. Het grote leeftijdsverschil tussen hen beiden heeft hun relatie door de jaren heen behoorlijk beïnvloed.
“Ik begrijp niet waarom hij op zijn oude dag nog kinderen wilde,” zegt Eva gefrustreerd. Voor haar is het raar dat haar vader, in plaats van vol in het leven te staan, tegen beperkingen aanloopt door zijn leeftijd.
Sinds haar jeugd ervaart Eva dat haar leven anders loopt dan dat van haar vrienden. “Andere vaders lijken zo energiek en doen van alles met hun kinderen. Het stoort me dat mijn vader dat niet kan,” zegt ze eerlijk.
Eva’s vader kreeg haar pas nadat hij 55 werd, en het voelt vaak alsof hij niet dezelfde energie heeft als jongere vaders. “Soms ben ik bijna jaloers op vrienden van wie vaders vol plannen zitten en het leven omarmen. Mijn vader heeft die fase al achter zich.”
Veel van Eva’s boosheid komt voort uit een gevoel van gemis, alsof ze iets kostbaars heeft gemist omdat haar vader al wat ouder is. Daar waar vrienden zonder problemen een weekendje weg gaan met hun vaders, loopt Eva tegen zijn fysieke grenzen aan.
“Het voelt soms oneerlijk,” bekent ze. “Alsof er iets ontbreekt in mijn jeugd.” Hoewel ze begrijpt waarom haar vader wachtte met kinderen, blijft het gevoel dat ze een deel van haar jeugd gemist heeft knagen.
Eva maakt zich ook zorgen over de toekomst. “Het idee dat we misschien niet veel tijd samen hebben, maakt me treurig. Zeker nu ik zelf ouder word, besef ik dat steeds meer.”
De gedachte dat haar vader er niet altijd zal zijn, vult haar met verdriet en ook met boosheid. Voor haar blijft het onbegrijpelijk waarom hij zo laat besloot ouder te worden, gezien de invloed op haar leven.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustratie komt niet alleen door de beperkte energie van haar vader. Ze voelt zich ook belemmerd in wat ze met hem kan doen. “Ik kan niet zomaar met hem op vakantie, of lange wandelingen maken zoals ik zou willen. We moeten altijd rekening houden met zijn beperkingen,” zegt Eva. Dit voelt niet als haar keuze, en dat is soms erg frustrerend.
Wanneer Eva erover praat met vrienden, merkt ze vaak dat ze zich niet volledig open kan stellen. “Als ik hoor wat zij met hun ouders doen, besef ik dat ik niet mee kan doen.” Ze vindt dit pijnlijk, vooral omdat het buiten haar macht ligt. Ze voelt zich bijna schuldig over haar frustratie, alsof ze ondankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze eigenlijk gewoon een normale vader-dochterband wil.
Eva heeft haar gevoelens lange tijd niet gedeeld, maar beseft steeds meer dat ze een manier moet vinden om met de situatie om te gaan. Haar vader is er nog altijd en steunt haar, ondanks zijn leeftijd. Toch blijft het hangen dat ze meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar zijn, maar ik moet eerlijk tegen mezelf blijven,” zegt Eva. De gevoelens van verdriet en gemis blijven ingewikkeld. Ze wil haar vader niet belasten met haar pijn en frustraties. Ze weet dat de situatie haar uniek gevormd heeft, en hoopt dat ze uiteindelijk een manier vindt om ermee om te gaan.
