Eva is nu 23 jaar oud en heeft al een tijd moeite met de emotionele gevolgen van het feit dat haar vader al 78 is. Het aanzienlijke leeftijdsverschil tussen hen heeft hun band door de jaren heen sterk beïnvloed.
“Ik begrijp niet waarom hij op latere leeftijd nog besloot kinderen te krijgen,” zegt Eva, licht geërgerd. Ze vindt het moeilijk voor te stellen dat ze een vader heeft die, in plaats van actief en vol energie te zijn, geconfronteerd wordt met de beperkingen die bij ouder worden horen.
Sinds haar kinderjaren ervaart Eva dat haar leven anders verloopt dan dat van haar leeftijdsgenootjes. “Andere vaders zijn zo actief en doen van alles met hun kinderen. Het frustreert me dat dat niet mogelijk is met mijn vader,” bekent ze eerlijk.
Eva’s vader kreeg haar na zijn 55e verjaardag, en vaak voelt het alsof hij niet dezelfde energie en levenslust heeft als jongere vaders. “Ik ben soms jaloers op vrienden van wie de vaders vol plannen zitten en volop in het leven staan. Die fase ligt voor mijn vader al ver achter hem.”
Veel van Eva’s boosheid ontstaat uit een gevoel van gemis, alsof ze iets belangrijks miste omdat haar vader al ouder is. Terwijl vrienden zonder moeite een weekend met hun vader kunnen weggaan of samen sporten, loopt Eva vast tegen de fysieke grenzen van haar vader.
“Soms voelt het zo oneerlijk,” zegt ze. “Alsof ik iets in mijn jeugd heb gemist.” Hoewel ze begrijpt dat er goede redenen waren waarom haar vader op latere leeftijd voor een kind koos, blijft het knagen dat haar jeugd daardoor anders was.
Daarnaast is Eva bezorgd over wat de toekomst brengt. “Het idee dat er misschien niet veel tijd samen overblijft, maakt me verdrietig. Zeker nu ik zelf ouder word, voelt dat besef sterker.”
De gedachte dat haar vader misschien niet altijd aanwezig zal zijn, vervult haar met verdriet en boosheid. Het blijft voor haar een raadsel waarom hij zo laat besloot een kind te krijgen, gezien de invloed die dat heeft gehad op haar leven.
Eva’s Toekomstzorgen
Het is niet alleen de beperkte energie van haar vader die Eva frustreert. Ze voelt zich ook beperkt in de dingen die ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar met hem op vakantie of een lange wandeling maken zoals ik zou willen. We moeten altijd rekening houden met wat hij aankan,” vertelt Eva. Deze beperkingen zijn niet haar keuze, wat af en toe bitter voelt.
Als Eva hierover met vrienden praat, merkt ze het moeilijk te vinden om helemaal open te zijn. “Als ik hoor wat zij allemaal met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik niet kan meedoen.” Ze vindt dit pijnlijk, vooral omdat het buiten haar macht ligt. De frustraties geven haar bijna een schuldgevoel, alsof ze ondankbaar is, terwijl ze gewoon verlangt naar een normale vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens lang voor zichzelf gehouden, maar ziet nu in dat ze een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Haar vader is er nog en biedt, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch blijft het gevoel hangen dat ze meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar lijken, maar ik moet eerlijk blijven tegenover mezelf,” zegt Eva. De gevoelens van verdriet en verlies zijn complex en lastig te plaatsen. Toch wil ze haar vader niet laten merken hoe diep haar frustraties en pijn gaan. Ze beseft dat deze situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd, en hoopt dat ze uiteindelijk een manier vindt om ermee om te gaan.
