Eva, een jonge vrouw van 23, heeft al geruime tijd moeite met de emotionele uitdagingen die voortkomen uit het feit dat haar vader nu 78 jaar is. Door het aanzienlijke leeftijdsverschil is hun band in de loop der jaren veranderd.
“Ik snap niet waarom hij op zijn oude dag nog voor kinderen koos,” vertelt Eva geïrriteerd. Ze vindt het lastig dat haar vader, in plaats van vol energie in het leven te staan, te maken heeft met de beperkingen die zijn hoge leeftijd met zich meebrengt.
Sinds haar kindertijd heeft Eva het gevoel dat haar leven anders verloopt dan dat van haar vrienden. “Andere vaders zijn zo actief en doen van alles met hun kinderen. Het maakt me boos dat mijn vader dat niet kan,” zegt ze eerlijk.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55e, en vaak voelt het alsof hij niet dezelfde energie of dynamiek heeft als jongere vaders. “Ik ben soms jaloers op vrienden met vaders die vol plannen zitten en volop genieten van het leven. Mijn vader is dat allang voorbij.”
Veel van Eva’s boosheid komt voort uit een gevoel van gemis, alsof ze iets belangrijks heeft gemist omdat haar vader ouder is. Waar vrienden moeiteloos met hun vaders op stap gaan of samen iets sportiefs doen, voelt Eva de belemmeringen van zijn gezondheid.
“Het voelt soms oneerlijk,” zegt ze. “Alsof mijn jeugd niet helemaal compleet was.” Hoewel ze begrijpt waarom haar vader pas later voor een kind koos, blijft ze het gevoel houden dat ze een deel van haar jeugd heeft moeten opofferen.
Eva maakt zich ook zorgen over de toekomst. “De gedachte dat er misschien niet veel tijd overblijft samen, maakt me verdrietig. Vooral nu ik ouder word, realiseer ik me dat steeds meer.”
Het besef dat haar vader niet eeuwig in haar leven zal zijn, vult haar met zowel verdriet als boosheid. Ze vraagt zich nog altijd af waarom hij op zo’n hoge leeftijd besloot vader te worden, gezien de invloed op haar leven.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustraties hebben niet alleen te maken met de beperkte energie die haar vader kan geven. Ze voelt zich ook beperkt in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar met hem op vakantie of lange wandelingen maken zoals ik wil. Altijd moet ik rekening houden met zijn beperkingen,” legt ze uit. Deze beperkingen zijn niet van haar, en dat voelt soms zuur.
Als ze hierover met vrienden praat, merkt ze dat het moeilijk is om alles te delen. “Als ik hoor wat anderen met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik dat niet kan.” Dit doet pijn, vooral omdat het buiten haar invloed ligt. Ze voelt zich soms bijna schuldig, alsof ze niet dankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze simpelweg verlangt naar een normale vader-dochterband.
Eva heeft haar gevoelens jarenlang weggestopt, maar beseft dat ze een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Haar vader is er nog steeds en ondanks zijn leeftijd biedt hij liefde en steun. Toch blijft de gedachte hangen dat hun relatie anders had kunnen zijn als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afvallen of ondankbaar klinken, maar ik moet eerlijk blijven naar mezelf,” geeft Eva toe. De emoties van verdriet en verlies zijn complex en lastig te plaatsen. Desondanks wil ze niet dat haar vader weet hoeveel frustratie en pijn er in haar zit. Ze realiseert zich dat deze situatie haar op een unieke manier heeft gevormd en hoopt dat ze uiteindelijk haar weg zal vinden om hiermee om te gaan.
