Stel je voor: je kind wordt elke ochtend enthousiast wakker voor een ritje naar school. Maar dat plezierige moment verandert in een nachtmerrie. Voor de derde keer op rij is de fatbike van Sameds zoon gestolen! Het gaat niet alleen om het financiële verlies, maar ook om het herstellen van vertrouwen en veiligheid.
Samed, toegewijde vader en een hardwerkende man van 41, heeft al drie keer de pijn van fietsdiefstal ervaren. Zijn twaalfjarige zoon heeft zijn fatbike nodig om veilig en op tijd bij zijn school te komen. Wat zou een basisvoorziening moeten zijn, namelijk veilig vervoer naar school, voelt voor hun gezin als een luxe die hen steeds weer wordt afgenomen.
Wie moet hiervoor verantwoordelijk worden gehouden? De samenleving die lijkt te accepteren dat fietscriminaliteit normaal is? Of ligt het aan een rechtssysteem dat dergelijke misdaden niet serieus genoeg aanpakt? Hoe kan een jongen zich ooit veilig voelen als zijn vervoermiddel voortdurend verdwijnt? Dit gaat verder dan een simpele fietsbel die kapot is; dit is een fundamenteel onrecht.
Sommige mensen suggereren misschien om een goedkope, minder opvallende fiets te kopen om diefstal te voorkomen. Maar waarom zou je genoegen nemen met minder en je kind op een inferieure fiets laten rijden vanwege de daden van dieven? Het idee dat onze verwachtingen moeten zakken om criminelen tegemoet te komen, is erg zorgwekkend.
Samed zit nu met zijn handen in het haar. Weer een nieuwe fatbike kopen is een flinke investering die hij zich gewoonweg niet meer kan veroorloven. Moet hij zijn zoon laten lijden door de acties van een stel roekeloze criminelen? Moet hij kiezen tussen het comfort en de veiligheid van zijn kind en nog een verlies riskeren?
Dit probleem overstijgt mobiliteit alleen. Voor Sameds zoon gaan persoonlijke veiligheid en gemoedsrust er ook aan. Hoe kan een kind zich op school concentreren als de angst voor weer een gestolen fiets boven zijn hoofd hangt?
Wat doet de gemeenschap eigenlijk om fietsdiefstal te voorkomen? Zijn de fietsenstallingen wel voldoende beveiligd? Waarom moeten slachtoffers telkens de lasten van de tekortkomingen van de maatschappij dragen? Waarom is er geen betere ondersteuning voor terugkerende slachtoffers zoals Samed?
Misschien moeten we nadenken waarom we het als gemeenschap zover laten komen. Waarom accepteren we dat een eenvoudige fietsrit naar school stressvol en moeilijk is? Dit zou voor iedereen die geeft om veiligheid en welzijn een topprioriteit moeten zijn.
Het probleem is dus niet alleen van Samed en zijn zoon, maar van iedereen die gelooft in een onbezorgd en eerlijk bestaan. Wat zou jij doen als jouw kind op een dergelijke manier wordt getroffen? Hoe kunnen we samen opstaan en ervoor zorgen dat dit niet de norm wordt? Deel je mening en help mee een oplossing te vinden.