Als vader die afhankelijk is van een uitkering, was het aanschaffen van een fatbike een flinke stap. Om eerlijk te zijn, was het iets wat mijn budget eigenlijk niet toeliet. Maar het was voor mij enorm belangrijk dat mijn zoon, Hamza, die heerlijke ervaring van vrijheid zou ervaren. Dus begon ik met elke week een klein bedrag opzij te zetten. Ik zocht in parken en langs fietspaden naar flessen en blikjes met statiegeld.
Het was niet eenvoudig en soms heel vermoeiend, maar elke keer wanneer ik aan de twinkelende ogen van Hamza dacht, vond ik weer de moed om door te zetten. Elke ingezamelde euro bracht ons dichter bij het bedrag dat we nodig hadden.
Eindelijk was de dag aangebroken dat we genoeg hadden gespaard, en samen kochten we de fatbike. Hamza’s vrolijke gezicht, dat was echt onbetaalbaar. Voor hem was het meer dan een cadeau; het was een beloning voor onze doorzettingsvermogen en vastberadenheid. Hij begreep dat deze fiets een symbool was van zijn groeiende onafhankelijkheid.
Nieuwe Regels en Zorgen
Nu speelt er echter wat anders. Er circuleren geruchten dat de overheid een minimumleeftijd wil instellen voor fatbike-gebruikers. Deze potentiële regel maakt me bezorgd, want de vrijheid die Hamza nu voelt, kan zomaar verdwijnen. Als de nieuwe wet doorgaat, zou hij misschien niet langer mogen fietsen en de bus moeten nemen. Het doet pijn om te denken dat zijn vrolijke ritjes mogelijk wegvallen.
Zijn fatbike is voor hem veel meer dan een vervoermiddel; het is zijn manier om zelfstandigheid en een gevoel van verantwoordelijkheid te ontdekken. Het idee dat zulke waardevolle lessen verloren kunnen gaan door regels die geen oog hebben voor individuele situaties, maakt me ongerust. Waarom zou een regel iedereen gelijk behandelen?
Ik snap dat veiligheid heel belangrijk is en dat het gebruik van fatbikes tot ongelukken heeft geleid. Maar Hamza fietst altijd veilig en we hebben de verkeersregels goed doorgenomen. Waarom zouden kinderen zoals hij moeten lijden onder de fouten van anderen? Het lijkt alsof er geen ruimte is voor kinderen die daadwerkelijk verantwoord kunnen fietsen.
Onze middelen zijn beperkt, dus hem iedere dag met de auto naar school brengen zit er gewoon niet in. Openbaar vervoer is er wel, maar Hamza geniet veel meer van zijn fietsrit. Als hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt dat toch als een verlies van zijn vrijheid.
De regels rondom fatbikes worden steeds strenger, zonder ruimte voor uitzonderingen en enig vertrouwen in ouders. Hamza heeft laten zien dat hij zijn verantwoordelijkheden serieus neemt. Dat zou aangemoedigd moeten worden, niet ontmoedigd. Regels die zulke initiatieven dwarsbomen, maken het ouders moeilijker om deze waarden over te dragen.
Aan het eind van de dag wil ik mijn kinderen waarden bijbrengen die verder gaan dan regels: zelfstandig beslissingen nemen, respect voor anderen en het dragen van betekenisvolle verantwoordelijkheden. De overheid moet ouders vertrouwen geven dat we de juiste keuzes maken voor onze kinderen.
Deze mogelijke wetsverandering laat me beseffen dat onze samenleving soms te veel druk uitoefent op de jeugd. Beleid zou verder moeten kijken dan alleen regels en kansen bieden voor de persoonlijke ontwikkeling van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.
