Als een vader die afhankelijk is van een uitkering, was het aanschaffen van een fatbike een grote stap voor me. Eerlijk gezegd, was het een flinke hap uit mijn budget. Maar het was belangrijk voor me dat mijn zoon, Hamza, de sensatie van vrijheid zou ervaren. Dus begon ik wekelijks een klein bedrag opzij te zetten. Ik struinde parken en fietspaden af, op zoek naar lege flesjes en blikjes voor statiegeld.
Het was niet makkelijk en soms behoorlijk vermoeiend, maar telkens als ik aan Hamza’s blije gezicht dacht, kreeg ik weer motivatie om door te gaan. Elke opgehaalde euro bracht ons dichterbij het totaalbedrag.
Op een dag was het zover, we hadden genoeg gespaard, en samen kochten we de fatbike. Hamza’s stralende gezicht was werkelijk van onschatbare waarde. Het was meer dan een cadeau voor hem; het stond symbool voor doorzettingsvermogen en toewijding. Hij besefte dat deze fiets zijn groeiende zelfstandigheid vertegenwoordigde.
Nieuwe Wetgeving en Zorgen
Er zijn momenteel geruchten dat de regering een minimumleeftijd wil invoeren voor het gebruik van fatbikes. Dit maakt me nogal zenuwachtig, want de vrijheid die Hamza nu heeft, kan zomaar in gevaar komen. Als de nieuwe wet erdoor komt, moet hij misschien de bus nemen in plaats van te fietsen. Het idee dat zijn vrolijke fietsmomenten kunnen verdwijnen, doet pijn.
Zijn fatbike betekent veel meer voor hem dan enkel vervoer. Het is een manier waarop hij leert over onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid. Het idee dat zulke waardevolle lessen verloren zouden kunnen gaan door regels die geen oog hebben voor persoonlijke omstandigheden baart me zorgen. Waarom een regel voor iedereen hetzelfde maken?
Ik snap dat veiligheid belangrijk is en dat er ongelukken zijn gebeurd met fatbikes. Maar Hamza fietst altijd met zorgvuldigheid, en we hebben samen de verkeersregels doorgenomen. Waarom zouden kinderen zoals hij moeten lijden onder de fouten van anderen? Het lijkt wel alsof er weinig ruimte is voor kinderen die hun verantwoordelijkheid wél aankunnen.
Onze middelen zijn beperkt, dus elke dag met de auto brengen is voor ons geen optie. Het openbaar vervoer is er natuurlijk, maar Hamza geniet zo van zijn fietstocht. De gedachte dat hij langer onderweg zou zijn of in de regen op de bus moet wachten, voelt als een inbreuk op zijn vrijheid.
De regels voor fatbikes lijken steeds strikter te worden, zonder ruimte voor uitzonderingen of vertrouwen in ouders. Hamza heeft laten zien dat hij zijn verantwoordelijkheden serieus neemt. Daar zou juist aandacht voor moeten zijn, in plaats van ontmoediging. Regels die zulke positieve voorbeelden in de weg staan, maken het voor ouders moeilijker om waarden over te dragen.
Aan het eind van de dag wil ik mijn kinderen meer leren dan alleen om zich aan regels te houden: zelfstandig nadenken, respect hebben voor anderen, en verantwoordelijkheden aangaan. De overheid zou ouders het vertrouwen moeten geven dat we de juiste beslissingen nemen voor onze kinderen.
Deze mogelijke wetswijziging benadrukt voor mij dat onze samenleving soms de jeugd te veel beperkt. Beleid zou voorbij regels moeten kijken en ruimte moeten bieden voor de persoonlijke ontwikkeling van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.
