Floor is 32 en midden in de voorbereiding van haar ultieme trouwdag. Alles draait op volle toeren en ze kan niet wachten om haar partner het jawoord te geven.
Toch wordt die blijdschap flink getemperd door hoe vrienden reageerden op haar vraag om een bijdrage van 200 euro voor de bruiloft. “Ik gooi zoiets niet zomaar op tafel,” verzucht ze. “Ik dacht altijd dat je elkaar helpt bij mijlpalen in het leven.”
Voor Floor draait trouwen niet alleen om liefde, maar ook om verbondenheid met de mensen om je heen. Als kind droomde ze al van die ene dag: een mooie plek, prachtige bloemen en een spectaculaire taart die het geheel afmaakt. Maar net als veel stellen tegenwoordig botst ze op de stijgende prijzen. “De kosten zijn echt de pan uit. Het is bizar wat je overal voor betaalt,” vertelt ze. “Daarom dacht ik: waarom zouden gasten niet een stukje kunnen bijdragen? We tillen dit soort momenten toch samen?”
Reacties die ze niet zag aankomen
Floor had verwacht dat haar vrienden het zouden begrijpen. “Ik zag het als investeren in een gezamenlijke, bijzondere herinnering.” Maar dat liep anders.
De meningen bleken verdeeld en sommige vrienden reageerden ronduit geïrriteerd. “Voor mij ging het niet puur om geld,” legt Floor uit. “Ik dacht echt dat het logisch was om samen iets moois neer te zetten.” Het deed pijn om te merken dat een paar mensen er zelfs boos om werden.
Wat vaak terugkwam, was het idee dat een bruiloft voelt als een uitnodiging, geen verplicht nummer. “Een paar gaven aan dat ze zich onder druk gezet voelden,” zegt Floor. “En dat is precies wat ik níét wilde. Ik wil dat iedereen het naar z’n zin heeft.” Het idee dat haar vraag de sfeer verziekte, raakte haar. “Iets wat eigenlijk stralend en licht had moeten zijn, voelt nu ingewikkeld.”
Wat het met haar doet
De combinatie van planningstress en de koude reacties zorgt voor spanning. “Het gaat alle kanten op qua emoties. Je bent blij, dan weer teleurgesteld, en dan probeer je jezelf weer op te peppen,” zegt ze. “Ik snap dat zij het vanuit hun kant bekijken, maar het is óók mijn dag,” voegt ze toe. “Ik had op wat meer begrip gehoopt.”
Ze vraagt zich regelmatig af of ze het anders had moeten brengen. “Misschien had ik beter kunnen uitleggen waaróm ik om die bijdrage vroeg,” zegt ze. Gesprekken met vrienden lopen soms hoog op. “Het voelt alsof ik ze in een lastige positie heb gezet,” geeft ze toe. “Dat was nooit mijn intentie.”
Ondanks alles blijft Floor hopen dat haar vrienden de bedoeling achter haar vraag gaan zien. “Ik wens echt dat ze begrijpen dat ik het goed bedoel en het voor iedereen fijn wil maken.” De hele situatie zet haar aan het denken over wat vriendschap inhoudt. “Samen delen hoort daar ook bij, en niet alleen als alles makkelijk is,” zegt ze. “Misschien had ik vanaf het begin transparanter moeten zijn over de keuzes en de kosten.”
Wat ze hier vooral van meeneemt: praten helpt. “Niet iedereen kijkt met dezelfde bril,” concludeert ze. “Toch hoop ik dat mijn vrienden me blijven steunen, omdat ze weten dat het oprecht is.” Terwijl de datum dichterbij komt, zoekt Floor naar een middenweg die zowel haar droomdag overeind houdt als haar vriendschappen warm.
