Voor veel mensen is een goede relatie met de buren erg belangrijk. Ze waarderen een buurt waar iedereen elkaar kent en helpt als het nodig is, met af en toe een gezellig praatje in de straat. Dat klinkt voor sommigen als de ideale situatie. Maar voor Helene, een 59-jarige vrouw, is dat enthousiasme veranderd in iets wat ze juist liever ontwijkt. Vroeger vond ze die verbondenheid fijn, maar nu wil ze geen contact meer met de buren. Waarom? Ze is het zat dat ze alles van haar moeten weten.
In het begin leek het allemaal zo gezellig. Toen Helene net verhuisde, stond haar buurvrouw al gauw aan de deur met een zelfgebakken cake. ‘Laten we nader kennis maken, dat is wel zo leuk,’ stelde de buurvrouw voor, en Helene vond het een vriendelijk gebaar. Ze maakte tijd vrij voor een praatje. Al snel stond de hele straat voor haar deur, nieuwsgierig naar de nieuwe buurvrouw. Het voelde als een warm welkom, en Helene voelde zich meteen thuis.
Na een tijdje begon dat warme welkom echter benauwend aan te voelen. Telkens als Helene haar huis verliet, was er wel iemand met vragen als: “Waar ga je heen?”, “Wat doe je voor werk?” of “Ik zag laatst dat je bezoek had, wie was dat?”. Ze kreeg het idee dat er geen grens meer was tussen haar privéleven en haar sociale leven in de buurt. Wat ooit gezellig aanvoelde, veranderde in een schending van haar persoonlijke ruimte.
Hoewel Helene zichzelf niet asociaal vindt en graag haar buren helpt, liggen er grenzen. Ze voelt niet de behoefte om elke dag verantwoording te moeten afleggen over wat ze doet, of waarom ze van thuis werkt. Ze kreeg het gevoel dat ze zich continu moest verantwoorden over haar keuzes en dat ze niet vrij kon bewegen zonder dat iemand daar iets van vond. Dit begon haar behoorlijk uit te putten.
De druppel was toen een van de buren haar vroeg waarom ze nog steeds geen relatie had. “Ik zie je zo vaak alleen, voel je je niet eenzaam?” werd er gevraagd. Hoewel het goed bedoeld was, vond Helene het ongepast. Het voelde aan alsof haar privézaken openbare informatie waren geworden, alleen omdat ze naast deze mensen woonde.
De Nadelen van Vriendelijk Burencontact
Sindsdien heeft Helene zich steeds meer teruggetrokken. Ze wil beleefd blijven als ze iemand tegenkomt, maar buurtevenementen en de buurtapp laat ze links liggen. Ze houdt het bij beleefdheid en probeert zo min mogelijk persoonlijke zaken te delen. Op deze manier probeert ze rust te vinden.
Helene krijgt hier ook vragen over. “We zien je nooit meer bij ons, Helene!” of “Mis je het niet om samen een drankje te doen?” hoort ze vaak. Maar nee, ze mist het niet. Eigenlijk verlangt ze naar meer privacy. Ze wil zelf kunnen bepalen hoe ze haar leven inricht, zonder dat haar buren er een rol in spelen. Ze heeft genoeg aan haar eigen vriendengroep.
Sommigen vinden misschien dat Helene de goede bedoelingen van haar buren onderschat. Misschien is dat zo. Maar Helene heeft geleerd dat het voor haar belangrijk is grenzen te stellen, om haar eigen ruimte te beschermen. En als dat betekent dat ze afstand neemt van haar buren, dan is dat zo. Ze voelt zich rustiger zonder die voortdurende druk.
Ze denkt dat er niks mis is met wat afstand houden. Mensen hoeven niet per se bevriend te zijn enkel omdat ze naast elkaar wonen. Elkaar wat privacy gunnen, is net zo belangrijk als een leuk gesprek op straat. Door elkaar ruimte te geven, begrijpen we elkaar uiteindelijk misschien wel beter.
Dus nee, Helene zoekt geen aansluiting met de buren zoals vroeger. Ze wil leven zonder het idee te hebben dat er altijd iemand meekijkt. En als dat betekent dat ze af en toe een uitnodiging afslaat, dan is dat maar zo. Voor haar is het van belang dat ze zich thuis weer prettig voelt, zonder de druk van nieuwsgierige blikken.