The NeverEnding Story (Die Unendliche Geschichte) is een Duitse fantasyfilm uit 1984, met Wolfgang Petersen aan het roer. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Duitse auteur Michael Ende, maar wijkt op meerdere punten af van de roman. Het groeide uit tot een van de meest herkenbare fantasyfilms van de jaren tachtig en maakte wereldwijd indruk, mede door de spectaculaire visuele effecten en de onvergetelijke titelsong van Limahl.
Het verhaal
Je volgt Bastian Balthazar Bux, een stille jongen die gepest wordt en zijn toevlucht zoekt in boeken. Op een dag stuit hij op een mysterieus werk met de titel The NeverEnding Story. Hoe verder hij leest, hoe dieper hij wordt meegezogen in Fantásië, dat wordt bedreigd door een allesverslindende kracht: Het Niets.
De jonge krijger Atreyu krijgt de opdracht het land te redden en krijgt steun van mythische figuren, onder wie de goedhartige geluksdraak Falkor. Langzaam dringt tot Bastian door dat ook hij onderdeel is van het verhaal en dat Fantásië alleen gered kan worden als hij durft te vertrouwen op zijn fantasie en lef.
Productie
Het grootste deel van de opnames vond plaats in Duitsland. Met een begroting van zo’n 60 miljoen Duitse mark was het toen de kostbaarste Europese productie. Wolfgang Petersen, die eerder doorbrak met de oorlogsfilm Das Boot (1981), zette een mix van vernieuwende special effects, animatronics en miniaturen in om de sprookjeswereld van Fantásië tastbaar te maken.
Hoewel het verhaal op het boek van Michael Ende is gestoeld, kon de schrijver zich niet vinden in de verfilming. Volgens hem waren de aanpassingen van Petersen te ingrijpend. Toch sloeg de film massaal aan en werd hij vooral omarmd door kinderen en tieners.
Muziek en themalied
De soundtrack is van de hand van Klaus Doldinger, met extra bijdragen van Giorgio Moroder. De bekendste track is de titelsong The NeverEnding Story, gezongen door Limahl, ooit frontman van de Britse band Kajagoogoo. Het nummer groeide uit tot een wereldwijde hit en blijft onlosmakelijk aan de film verbonden.
Ontvangst en nalatenschap
The NeverEnding Story beleefde in 1984 zijn première en ontpopte zich tot een wereldwijde hit. De mix van avontuur, gevoel en verbeelding raakte miljoenen kijkers. Personages als de geluksdraak Falkor en de raadselachtige Kindlike Keizerin groeiden uit tot iconen van jeugdsentiment.
Het succes bracht twee vervolgfilms voort: The NeverEnding Story II: The Next Chapter (1990) en The NeverEnding Story III (1994). Die delen haalden de kwaliteit van het origineel niet en kregen beduidend minder lof. Het eerste deel uit 1984 bleef daarentegen een publiekslieveling, vaak op televisie te zien en gekoesterd door meerdere generaties.
Een tijdloze fantasie
Ruim veertig jaar na de première geldt The NeverEnding Story nog altijd als een van de meest bepalende fantasyfilms uit de jaren tachtig. Het benadrukt de kracht van fantasie, lef en hoop, en weet jong én oud te raken. Dankzij de visionaire regie van Wolfgang Petersen, de vernieuwende effecten en de memorabele muziek heeft de film een vaste plek veroverd in de filmgeschiedenis.
