Rozemarijn houdt ervan om gezellig met haar man, Pieter-Paul, uit eten te gaan. Ze zijn dol op restaurants die in de Michelin-gids vermeld staan, omdat dat vaak garant staat voor uitstekende kwaliteit, zegt ze. Hun twee dochters van 3 en 5 blijven dan thuis bij een oppas. “Zo kunnen we genieten van een heerlijk zevengangendiner met passende wijnen, terwijl de kinderen en de oppas genieten van een pizza. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
De kinderen vinden het meestal best leuk om een avondje zonder hun ouders te zijn, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker om mee te mogen naar het restaurant. “Kinderen in zo’n jonge leeftijd meenemen naar een sterrenzaak vinden we nog iets te uitdagend,” vertelt Rozemarijn verder. “We nemen ze echter wel eens mee voor een lunch.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangenmenu en eten de kleintjes vrolijk mee. Meestal gedragen ze zich voorbeeldig, en soms krijgen ze zelfs complimenten van andere gasten omdat ze zo goed aan tafel zitten.
Niet elke uitje is echter een succes. Eén keer was hun oudste dochter slecht gehumeurd toen ze een eetcafé binnenkwamen. “Niets was goed genoeg, en zelfs het restaurant vond ze ‘saai’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig toverde het personeel een Fristi en een kleurplaat tevoorschijn, waardoor de situatie alsnog gered werd zonder anderen te storen.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Tijdens een recent bezoek aan een knusse bistro ging het echter mis. “Met een tas vol speelgoed en iPads stonden we daar,” vertelt Rozemarijn. Al snel merkte ze dat andere gasten afkeurend naar hen keken, vooral een oudere dame die begon te fluisteren met haar tafelgenoten. “Mijn oudste vroeg hardop waarom de dame zo boos keek,” zegt Rozemarijn lachend, terwijl ze dacht: wat een zuurpruim.
Het leek erop dat het personeel ook niet al te blij was met hun komst. Ondanks het bestellen van een dure fles wijn, wilden ze niets kindvriendelijks voor hen maken. “Ze stelden voor dat we iets van de normale kaart voor de kinderen konden bestellen,” zegt een teleurgestelde Rozemarijn. Helaas vielen die gerechten niet in de smaak, en de kinderen begonnen luid te huilen.
Ze deden hun best om de kinderen te kalmeren, maar niets leek te helpen. Het huilen werd al snel geschreeuw en eindigde in over de vloer rollen. Pieter-Paul nam hen mee naar de gang in een poging om de rust te herstellen. “Ik vroeg nog eens of er frietjes gemaakt konden worden,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde er iets onverwachts. Een jonge ober kwam naar hen toe met de mededeling dat andere gasten zich ergerden aan hun kinderen.
Tot hun verbazing werd hen verteld dat hun rekening klaarstond en dat ze vriendelijk doch dringend werd verzocht te vertrekken. “Verbijsterd en boos vertrok ik met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De dag erna ontving Rozemarijn echter een excuserend telefoontje van de eigenaar. Hij gaf toe dat zo’n vertrek niet acceptabel was, verontschuldigde zich en gaf hen een terugbetaling voor het eten en de wijn, samen met een uitnodiging voor een diner voor twee.
