De dagen die in een waas voorbijgleden
Het voelde alsof ik in een hamsterwiel zat.
Werk, de kids, koken, wassen, helpen met huiswerk — en daarna totaal leeg naar bed.
Ik was 44, moeder van drie, en het leek alsof de tijd me steeds achtervolgde.
Te midden van die hectiek was er één vaste factor: mijn moeder.
Ze hing dagelijks aan de lijn.
Steevast precies wanneer het niet uitkwam.
Met haar warme stem:
Ze praatte over haar planten, de buurvrouw, het weer.
Van die kleinigheden — dingen die ik toen onbelangrijk vond, maar die nu alles waard zijn.
De woorden die ik niet meer kan terugdraaien
Op een avond, dwars door de chaos van werk en gezin heen, ging de telefoon opnieuw.
Ik slaakte een diepe zucht, voelde irritatie opkomen, en zei harder dan ik bedoelde:
Aan de andere kant bleef het even stil.
Toen hoorde ik haar zachtjes zeggen:
Daarna heeft ze niet meer gebeld.
De stilte daarna
In eerste instantie voelde ik opluchting.
Eindelijk even ademruimte.
Geen belletjes, geen onderbrekingen.
Maar na een paar dagen werd die stilte benauwend.
Geen appjes meer. Geen foto’s van haar bloemen, geen “goedemorgen” meer.
Toen besloot ik naar haar toe te gaan.
De gordijnen waren gesloten. Haar fiets stond nog voor de deur.
Ik klopte — geen antwoord.
Met lood in mijn maag deed ik de deur open. Binnen hing die vertrouwde geur: koffie, lavendel, zij.
En daar lag ze.
Kalm.
Vredig.
Alsof ze gewoon lag te slapen.
Ik riep haar naam. Nog eens.
Maar er kwam geen geluid.
Mijn moeder was niet meer.
De les die pas te laat kwam
Sindsdien draag ik haar stilte overal met me mee.
Er bleef zoveel onuitgesproken.
Nog één keer haar stem horen, haar omarmen, haar vertellen hoe dankbaar ik ben.
Maar schuld en spijt voeren geen gesprek.
Ze hebben geen stem.
Alleen de nagalm van zinnen die te laat klonken.
Voor jou, die dit leest
We gaan er steeds vanuit dat morgen wel ruimte biedt.
Nog een moment om te bellen.
Nog een gelegenheid om even langs te wippen.
Maar soms komt “morgen” niet.
Dus als je moeder nog leeft —
bel haar even.
Luister naar haar verhalen, ook als je ze al tientallen keren hebt gehoord.
Laat haar merken dat je luistert.
Dat je haar ziet.
Dat ze ertoe doet.
Er komt een moment waarop je telefoon stil blijft,
en je wenst dat ze nog één keer zou bellen.
Niet om iets te vragen.
Maar simpelweg…
omdat ze van je houdt. ❤️
