Inge is 48 jaar, alleenstaand en moeder van drie kids. Ze is al een tijdje thuis en ontvangt maandelijks 3000 euro.
Geen baan, geen verplichtingen, geen stress. Alles dankzij toeslagen, uitkeringen en korting op de huur. Het gaat haar voor de wind.
Inge is ziekgemeld. Het begon met rugproblemen, toen een burn-out en later vage vermoeidheidsklachten.
Ze zou best willen werken, zegt ze, maar: “Waarom zou ik dat doen? Ik houd nu meer over dan met een baan.”
In de zorg of kinderopvang krijgt ze netto maar 2200 euro. En daarbij vervallen al haar toeslagen.
“Dan werk ik 32 uur per week voor minder inkomsten dan nu zonder te werken. Dat is toch raar?”
Ze zegt dat het niet haar keuze was, maar nu ze hierin zit, zou het raar zijn om te veranderen.
Netflix
Inge frappeert dat ze niet lui is. Ze doet de was, kijkt Netflix, haalt de kinderen van school. Maar echt werken, dat vermijdt ze liever.
“Werk brengt stress, gezeur, doelen, en bazen. Waarom zou ik dat willen terwijl ik het thuis goed heb?”
Ze praat openhartig over haar situatie, zonder schaamte. “De regels zijn er, ik maak daar gebruik van. Wie zou dat niet doen als het kon?”
De kinderen doen het goed op school, het huis is netjes en financieel loopt alles soepel. “Ik voel me niet arm of kansloos.”
3000 euro
Haar uitkering, kindgebonden budget, huurtoeslag en zorgtoeslag zorgen ervoor dat ze elke maand bijna de 3000 euro aantikt. Netto.
Zou ze gaan werken, dan verdwijnen veel van die voorzieningen. Het zou dan een verliespost zijn in haar maandelijkse budget.
“Waarom zou ik zestien uur per week gaan poetsen of werken in een supermarkt, als dat me alleen maar geld kost?”
Inge heeft zelfs af en toe banen geweigerd omdat ze wist dat ze er financieel niet op vooruit zou gaan. “Dat is gewoon verstandig nadenken.”
Ze denkt er soms over om toch te gaan werken omdat ze zich verveeld. Maar zodra ze alles uitrekent, verdwijnt die gedachte snel.
Er is soms wat schaamte, vooral als anderen om haar heen klagen over hun belasting en werkdruk.
“Maar dan denk ik: jullie hebben zelf voor die baan gekozen. Ik maak ook mijn eigen keuzes, alleen op een andere manier.”
En ze is niet de enige. In haar buurt kent ze veel moeders die hetzelfde doen. “We zorgen voor elkaar en de kinderen. Dat is toch ook belangrijk?”
Inge vindt dat het systeem niet goed werkt om misbruik tegen te gaan, en het motiveert niet om te werken. “Ze belonen nietsdoen meer dan werken.”
Zou ze ooit weer gaan werken? “Misschien als ik echt geen andere keus heb. Maar nu? Nee, dat zou niet slim zijn.”
Voor haar is het geen moreel probleem, maar een slimme keuze. “Als je beloond wordt zonder iets te doen, waarom zou je dan in actie komen?”
Ze zegt dat het aan de politiek is om hier verandering in te brengen. “Tot die tijd blijf ik doen wat voor mij het beste is.”
Wat vindt de lezer?
Is Inge een die het systeem bespeelt, of iemand die slim gebruik maakt van de mogelijkheden? Moet de overheid hier iets aan doen, of heeft ze daar gewoon recht op? Deel jouw gedachten.
