Tegenwoordig gaat alles over duurzaamheid en overstappen naar groene energie, maar wat als je daar simpelweg het geld niet voor hebt? Irma, 59 jaar oud, woont in een huis van 1930 dat een renovatie hard nodig heeft. Haar situatie laat zien hoe de duurzame ambities soms compleet voorbijgaan aan de gemiddelde Nederlander.
Irma’s woning is een nachtmerrie van slechte isolatie en torenhoge energierekeningen. Ze verbruikt veel gas, en met de prijzen van nu kan ze het nauwelijks betalen. De regering wil ons allemaal naar “groenere” opties zoals warmtepompen sturen. Maar hoe haalbaar is dat voor mensen als Irma? Heel wat huishoudens hebben niet zomaar het geld klaarliggen om vele duizenden euro’s te steken in energiezuinige aanpassingen.
De overheid lijkt totaal uit het oog te verliezen in welke situatie veel mensen zich bevinden. Ze verwachten dat Irma en haar lotgenoten hun huizen aanpassen voor een toekomst die ze misschien niet eens zullen meemaken, gezien hun leeftijd en financiële omstandigheden. Sommige deskundigen beweren zelfs dat het verduurzamen van een huis meer kost dan de waarde van het huis zelf. Is dat echt de weg die we willen inslaan?
En vergeet niet dat het Nederlandse klimaat niet zomaar geschikt is voor warmtepompen, vooral niet in oudere woningen. Het alternatief voor Irma is om flink wat geld te investeren in isolatie, wat niet het gewenste effect kan hebben zonder de juiste begeleiding van experts. Maar op dit moment lijkt het alsof ze aan haar lot wordt overgelaten.
Wat voor Irma extra pijnlijk is, is dat ze vastzit in een woning met stijgende energiekosten, en het huidige beleid geen oplossing biedt. De subsidies zijn maar een druppel op de gloeiende plaat van de enorme kosten die bij verduurzaming komen kijken. Terwijl ze blijft hopen op beleid dat het betaalbaarder maakt, kijkt ze met angst naar de post en de rekeningen die binnenkomen.
Het gebrek aan begrip bij de overheid voor situaties zoals die van Irma toont aan waar ons sociale vangnet tekortschiet. We moeten ons afvragen of het eerlijk is om zulke kosten bij individuen zoals Irma neer te leggen, terwijl het beslissingen zijn ingegeven door beleidsmakers. Is het niet tijd om naar oplossingen te kijken die beter passen bij huizen die niet makkelijk te verduurzamen zijn?
Hoe eerlijk is het om de verantwoordelijkheid voor de energietransitie bij mensen zoals Irma neer te leggen? Welke alternatieve wegen kunnen we inslaan om mensen zoals zij te ondersteunen, zonder hen op te zadelen met enorme uitgaven? Laat van je horen, want de klok tikt en de winter staat voor de deur. Wat zou jij doen als je in Irma’s schoenen stond?
