Joanne is twintig en heeft een studieschuld van 75.000 euro. Ze vindt dat de overheid die schuld zou moeten kwijtschelden.
Ze heeft haar studie bekostigd met een DUO-lening en denkt dat het onmogelijk is om dat zelf terug te betalen. Ze is van mening dat het logisch is dat de overheid hier een oplossing voor biedt.
Maximaal geleend
Joanne heeft er bewust voor gekozen om het maximale te lenen. Elke maand trok ze het hoogste bedrag en ze heeft daar geen spijt van. “Ik had het geld nodig om zowel te kunnen studeren als wonen,” vertelt ze.
Ze woont in een studentenkamer in Amsterdam, heeft een sociaal leven, en vond dat naast haar studie werken geen optie was. “Mijn studie was al druk genoeg, dat vroeg al mijn energie.”
Nu haar studie bijna afgelopen is en de afbetalingen beginnen, klinkt er protest van haar kant. “Ik word straks een werkende burger en ga belasting betalen. Waarom moet ik dan die schuld ook nog op me nemen?”
Voor Joanne is het simpel: zij heeft in zichzelf geïnvesteerd voor later, en de maatschappij plukt er de vruchten van. Daarom zou diezelfde maatschappij de kosten moeten dragen.
Haar idee gaat verder dan alleen haar eigen situatie. “Alle studieschulden zouden moeten verdwijnen zodat studenten zich kunnen ontwikkelen zonder financiële druk.”
Ze vergelijkt het met infrastructuur of gezondheidszorg: “Die betalen we toch ook allemaal samen? Onderwijs is ook een publieke dienst.”
Volgens Joanne is het leenstelsel een blunder. “Jongeren worden overspoeld met schulden onder het mom van persoonlijke verantwoordelijkheid.”
Tot op de dag van vandaag vraagt ze zich af waarom studeren voelt als een financiële val. “Ik heb niets verkeerd gedaan. Alles wat ik deed was binnen het systeem toegestaan.”
Gratis geld
“Je krijgt een DUO-portaal op je achttiende en een lening van honderden euro’s per maand. Maar niemand legt je uit wat dat op de lange termijn betekent.”
Joanne beseft dat ze misschien meer had kunnen nadenken over de gevolgen, maar ze vindt niet dat die last enkel bij haar moet liggen.
“Jarenlang is er gezegd dat lenen geen probleem was. Dan kun je mensen niet verwijten dat ze dat geloofden.”
Ze is niet op zoek naar medelijden, maar naar rechtvaardigheid. “Men doet alsof het mijn fout is. Maar het systeem was nooit eerlijk.”
Voor haar is de schuld een obstakel voor haar toekomst. “Ik wil misschien ooit een woning kopen, maar dat lijkt nu onmogelijk. Alles heeft met die schuld te maken.”
Haar boodschap is duidelijk: ze wil dat de overheid de lasten opheft. “Niet alleen voor mij. Maar voor iedereen die in dezelfde situatie zit.”
Joanne denkt dat de politiek moet toegeven dat het leenstelsel heeft gefaald. “De enige eerlijke stap is om het terug te draaien.”
Ze moedigt anderen aan om zich uit te spreken. “We hoeven hier niet stil over te zijn. We kunnen openlijk zeggen dat we het hier niet mee eens zijn.”
De discussie over studieschulden, verantwoordelijkheid en overheidssteun blijft complex. Maar Joanne weet precies waar zij staat.
“Ik ben gaan studeren zoals van mij werd verwacht. Ik heb gedaan wat moest. Nu verwacht ik dat de overheid ook haar deel doet.”
