Linda zit op 72-jarige leeftijd vast in een huwelijk dat niet meer is zoals ze had gehoopt. Haar man, Martin, kan soms slecht tegen haar doen, iets waar ze erg mee worstelt. “We zijn al samen sinds mijn zeventiende,” zegt ze. “Ik was twintig toen we trouwden. Op dat moment wist ik niet dat mannen ook anders konden zijn. Martin was koppig, zelfzuchtig en leek altijd bezig met zichzelf. Maar hij had ook zijn goede kanten. Hij had een goede baan, was trouw aan me en vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen maken echt de moeite om een cadeautje voor hun vrouw te kopen, vraag ik je af? En toen de kinderen nog jong waren, leek alles goed te gaan in ons gezin. We konden naast elkaar leven zonder echt een probleem te zijn voor elkaar.”
Nu de kinderen uitgevlogen zijn en Martin met pensioen is, zijn de zaken veranderd. Ze spenderen veel meer tijd samen en dat zorgt voor spanningen. “Wat ik ooit vervelend vond, is nu echt een probleem geworden,” deelt Linda. “Hij is vaak dagenlang chagrijnig en ik weet niet waarom. Hij snauwt naar me als hij vindt dat ik iets fout heb gedaan. Zelfs de kinderen zeggen dat ik meer respect verdien en dit niet moet accepteren.”
Linda denkt echter niet aan scheiden. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd nog apart gaan leven? Mijn vriendinnen zeggen dat er nog een heel leven voor me ligt, maar ik zie dat anders. Het idee om alleen oud te worden, angstig maakt me dat. Wil ik mijn mooie huis achterlaten voor een appartementje in mijn eentje? Alleen al dat idee bezorgt me rillingen. Misschien ben ik materialistisch, maar die dingen zijn belangrijk voor mij. Misschien wordt Martin na verloop van tijd weer aardig. Gelukkig wonen we in een ruim huis.”
Waarom Linda Kiest om te Blijven
Linda’s beslissing om bij haar man te blijven, ondanks zijn gedrag, komt voort uit de behoefte aan zekerheid en stabiliteit. Scheiden op deze leeftijd is niet zomaar iets. Ze wil haar fijne huis niet verruilen voor een klein flatje en het idee om alleen te zijn, weerhoudt haar ervan stappen te ondernemen. Ze noemt zichzelf misschien materialistisch, maar comfort en bekendheid zijn van groot belang voor haar.
Daarnaast is er hoop dat alles beter wordt. Linda verlangt naar de tijd dat Martin minder prikkelbaar zal zijn en weer gezelliger wordt. Ze heeft vertrouwen dat met genoeg ruimte en geduld de scherpe kantjes van zijn humeur wat zullen verdwijnen.
Haar kinderen dringen aan op meer respect en dat ze aandacht geeft aan haar situatie, maar Linda blijft trouw aan haar huwelijkspatronen. Vriendinnen zeggen dat ze nog steeds de kans heeft om iets te veranderen, maar Linda ziet niet dezelfde toekomst. In plaats van te focussen op wat er niet is, waardeert ze wat er wel is en waar ze zich prettig bij voelt.
Het idee dat ze een toekomst heeft die misschien wel slechter kan worden, voedt haar angsten. Alleen zijn en accepteren dat de zaken misschien niet verbeteren, is voor haar een grote stap. Ze kiest ervoor om hoop te houden dat Martin zijn gedrag wat bijstelt. Linda besluit de risico’s van verandering te vermijden en probeert haar welzijn binnen de huidige omstandigheden te vinden.