Marco, inmiddels 42 jaar oud, loopt al bijna vijftien jaar mee als vuilnisman. Elke dag gaat hij met opgeheven hoofd aan het werk, hoewel zijn kinderen daar anders over lijken te denken. Nu ze in hun tienerjaren zitten, lijken ze zich te schamen voor het beroep van hun vader.
Marco voelt de ongemakkelijkheid van zijn kinderen, maar hij laat zich hierdoor niet uit het veld slaan. Voor hem heeft zijn werk een betekenisvolle rol en hij draagt zijn steentje bij aan de gemeenschap. Dit is iets wat zijn kinderen misschien nog moeten leren waarderen.
Marco vertelt dat het hem opvalt dat zijn kinderen vaak zwijgzaam worden als hij met hen praat over hun dag of als vrienden naar zijn werk vragen. Soms proberen ze het onderwerp te veranderen of zwijgen ze stilletjes. In het begin raakte het hem, maar inmiddels begrijpt hij het beter.
Als tieners willen ze zichzelf bewijzen en zijn ze gevoelig voor de opinie van hun leeftijdsgenoten. In onze maatschappij worden sommige banen hoger aangeslagen dan andere, en helaas scoort vuilnisman laag op de sociale ladder. Dit ervaart Marco dagelijks. Hoewel hij af en toe neerbuigende blikken krijgt wanneer hij met de vuilniswagen passeert, weet hij dat zijn functie cruciaal is.
Zijn baan vergt veel, het is fysiek zwaar werk dat vroeg opstaan en lange dagen vereist, ongeacht het weer. Toch ervaart Marco een groot gevoel van voldoening wanneer hij de straten schoon achterlaat. Hij ziet zichzelf als een onmisbare schakel in de samenleving.
Zelfrespect en Waardering
Het meest frustrerende vindt Marco hoe beroepen in onze samenleving worden beoordeeld en gewaardeerd. Hij kent mensen met kantoorbanen die met meer achting bekeken worden, simpelweg door hun nette pakken. Marco verschijnt dan wel in een overall op zijn werk, maar zijn bijdrage is minstens even belangrijk.
Hij probeert zijn kinderen mee te geven dat je beroep je niet definieert, maar dat het gaat om hoe je je werk uitvoert en of je er trots op bent. Of je nu een directeur bent of een vuilnisman, wat ertoe doet, is de toewijding en zorg die je in je werk stopt.
Marco vindt het cruciaal dat zijn kinderen beseffen dat elk beroep waarde heeft en dat je trots kan zijn op je werk als je je best doet. Hij begrijpt dat dat voor tieners soms lastig te bevatten is. Ze zijn op zoek naar acceptatie door hun vrienden, waar status een grote rol speelt.
Hij herkent dit gedrag omdat hij zelf ook tiener is geweest. Hoewel het moeilijk is om zijn kinderen dit onderscheid te leren maken, blijft hij geduldig. Bij hen kweekt hij het respect voor elk beroep en moedigt hen aan niet te snel een oordeel te vellen.
Ooit wist Marco zelf ook niet precies wat hij wilde doen. Hij heeft verschillende banen uitgeprobeerd voordat hij de keuze maakte om vuilnisman te worden. Wat eerst tijdelijk was, werd uiteindelijk een plek waar hij zich echt thuis voelt.
Marco heeft geleerd dat wat er echt toe doet, is hoe je je werk doet, ongeacht wat dat werk is. Hoewel zijn kinderen zich nog steeds weleens schamen, hoopt hij dat ze op een dag inzien hoe waardevol en essentieel zijn bijdrage is.
Marco blijft met optimisme zijn werk doen en is overtuigd van de waarde die hij toevoegt. Hij wil zijn kinderen laten inzien dat succes niet gelijk staat aan een hoog salaris of een indrukwekkend kantoor, maar aan trots zijn op wat je doet en bijdragen aan de gemeenschap.
Met zijn hoofd omhoog blijft hij zijn werk uitvoeren, met de hoop dat zijn kinderen ooit zullen inzien hoeveel hij daadwerkelijk betekent voor de gemeenschap.
