Margriet is een 38-jarige moeder van twee jongetjes van vier en zes jaar oud. Ze houdt onwijs veel van haar kinderen en dat laat ze graag merken—op een letterlijke manier.
Elke ochtend en avond krijgen haar zoontjes een kus. Niet op hun voorhoofd of wang, maar gewoon op hun mond.
Voor Margriet voelt dat liefdevol en normaal aan. Toch denkt niet iedereen in haar omgeving er zo over.
“Waarom zouden we daarmee stoppen?”
Vanaf hun geboorte doet ze dit al. Toen waren het zachte kusjes, nu zijn het korte spontane momenten van genegenheid.
Haar vriendinnen kijken daar vaak vreemd van op. “Doe je dat nog steeds als ze vier zijn?”
Margriet snapt de ophef niet. “Waarom zou liefde plotseling minder fysiek moeten zijn als je kind groter wordt? Juist dat is vreemd.”
Ze vindt het jammer dat er kennelijk een leeftijd is waarop een moeder moet stoppen met genegenheid.
“We zijn geen Amerikanen”
Margriet denkt dat het een kwestie van cultuur is. “In Nederland vinden we lichamelijke genegenheid al gauw ongemakkelijk. Alles moet altijd zo nuchter en zakelijk.”
In andere culturen is het doodnormaal om je kinderen een kus te geven. “Hier beschouwen we dat meteen als iets geks.”
Ze noemt het overdreven preuts. “Eerst zeggen dat kinderen meer liefde nodig hebben en dan ineens zeggen dat het niet fysiek mag zijn.”
Oordelen zonder context
Haar vriendinnen vinden het “te intiem” en zelfs familie heeft wel eens opmerkingen gemaakt. “Ik zouden ’te close’ zijn met mijn kinderen.”
Margriet wordt daar boos van. “Alsof ik iets fout doe omdat ik mijn kinderen durf te omarmen en kussen.”
Ze vindt het hypocriet. “Kinderen mogen urenlang naar een scherm staren, maar een moederkus op de mond is ineens te veel?”
Seksualisering van het normale
Voor Margriet heeft het te maken met iets groters dan alleen opvoeding. Ze ziet het als een probleem van de maatschappij die alles seksualiseert, zelfs moederliefde.
“We kunnen geen liefdevolle aanraking meer zien zonder er iets verdachts achter te zoeken. Dat is het echte probleem.”
Ze zegt: “Een kus op de mond van je kind is geen seksuele handeling. Het is een symbool van vertrouwen en veiligheid.”
“Mijn kinderen bepalen dit mee”
Volgens Margriet komt het initiatief vaak van de jongens zelf. “Ze zeggen: mama, kusje, en dan doen we dat. Helemaal niks geks aan.”
Als ze het op een dag niet meer willen, dan stopt het gewoon. Maar tot dan toe houdt ze haar eigen koers, ongeacht wat anderen ervan denken.
“Ik ben hun moeder, geen PR-manager. Mijn opvoeding gaat niet over wat comfortabel is voor anderen.”
Schaamte is aangeleerd
Margriet vermoedt dat velen zelf een koele opvoeding hebben gehad. “Geen knuffels, geen warmte, alles moest stoer en sterk zijn.”
“Nu projecteren ze die afstandelijkheid op anderen, omdat ze nooit anders geleerd hebben.”
Zij doet het juist anders. “Mijn kinderen groeien op in een veilige en liefdevolle omgeving. Dat is waar ik trots op ben.”
Geen ruimte voor twijfel
De kritiek doet haar niets meer. “Ik ben moeder, geen robot. Als mijn zoons me een kus willen geven, dan krijgen ze die ook.”
Wie dat niet begrijpt, kan maar beter wegblijven. “Ik ga me niet aanpassen omdat iemand uit de buurt of een vriendin vreemd kijkt.”
Volgens haar is de vraag niet of haar gedrag raar is, maar waarom zóveel mensen dat blijkbaar niet meer normaal vinden.
Een grens die nergens staat
Margriet krijgt vaak de vraag: “Hoe lang blijf je dit doen?” Haar antwoord is simpel: “Zolang het voor ons goed voelt.”
Ze legt geen willekeurige grens op van vier, zes of acht. “Liefde heeft geen leeftijdsgrens, alleen wederzijds respect.”
Als haar zoontjes het ooit niet meer willen, dan stopt het. Maar niet omdat de buitenwereld het ongemakkelijk vindt.
Wat vindt de lezer?
Is Margriet een liefdevolle moeder in een koude wereld, of overtreedt ze sociale grenzen die er misschien wel zouden moeten zijn?
Moet de liefde van een ouder beperkt worden door de mening van anderen, of door het gevoel tussen ouder en kind? Wat vind jij?
