Na een pittig jaar vol persoonlijke en werkgerelateerde uitdagingen, zoals na het verlies van haar moeder en een stressvolle carrièreswitch, snakte Melissa naar een welverdiende vakantie. Samen met haar man, Mark, boekten ze een week in een all-in hotel in het zonnige Spanje. Ze hadden er veel zin in, maar de eetervaringen daar waren niet helemaal wat ze gehoopt hadden.
Het afgelopen jaar was een zware dobber voor Melissa. “Mijn moeder werd snel slechter en ik heb haar tot het einde verzorgd. Ik ben dankbaar dat ik er voor haar kon zijn, maar het was ook echt zwaar, vooral omdat ik alles alleen moest doen. Het was tevens een periode waarin ik van baan wisselde, wat veel stress gaf,” legt ze uit.
Toen de zorg om haar moeder achter de rug was, stelde Mark voor om naar Spanje te vertrekken voor een weekje ontspanning. “Hij zag hoe uitgeput ik was en dacht dat het goed was om er even uit te zijn.” Mark regelde alles: een all-in resort in Andalusië, waar ze volop konden genieten van eten en drinken. “Het was iets nieuws voor ons, want normaal gaan we voor gezellige kleine hotelletjes of bed & breakfasts.”
Eerste dagen van de vakantie
Bij aankomst waren Melissa en Mark meteen enthousiast. Het weer was prachtig en hun kamer was ruim en schoon. Elke ochtend begon Melissa met een duik in het zwembad, waarna ze samen gingen eten. “Het was wel even wennen om met zoveel mensen tegelijk te eten, maar het was geweldig omdat we ons geen zorgen hoefden te maken over de kosten. Alles was al betaald en we konden pakken wat we wilden. Lekker toch?”
Op de derde dag veranderde hun ervaring echter. “We konden zelf geen plek kiezen in het restaurant, dat deed het personeel. Vanaf die dag werden we steeds naast hetzelfde gezin geplaatst. Een vader, een moeder, een meisje van drie of vier jaar en een grote hond. Het meisje werd al snel onrustig en begon rond te rennen. Ze stootte steeds tegen me aan, wat ik irritant vond. Toen ze moe werd, begon ze te zeuren om de hond, Beau, te borstelen. Tot mijn verbazing haalde de moeder een borstel tevoorschijn en gaf die aan haar dochter. Hartstochtelijk begon het meisje de hond te kammen, waarbij lange haren op onze tafel terechtkwamen.”
Melissa stond perplex. “Het was zo vies om te zien hoe een hond naast mijn bord werd geborsteld. Naast de rondvliegende haren zag ik ook huidschilfers dwarrelen. Wie wil dat zien als je aan het eten bent? Het is sowieso al ongemanierd om je hond mee te nemen naar een restaurant, laat die thuis.”
Mark vroeg beleefd aan de moeder of het meisje kon ophouden met borstelen. “Dat hadden we beter niet kunnen doen, want de ouders begrepen niet waarom we ons druk maakten. Zij vonden hun hond absoluut niet onhygiënisch. Ik snap hen wel, ze waren blij dat hun dochter iets te doen had en zij rustig konden eten.”
De aanwezigheid van de hond en het spelende meisje verstoorde de vakantie van Melissa en Mark. “Ik had zo verlangd naar wat rust en ontspanning, maar elke dag moesten we ons inhouden vanwege dat gezin naast ons. Hoe kun je bedenken om tijdens de maaltijd je kind een hond te laten borstelen? Dat hoort niet in een restaurant, toch?”
