“Dit is een restaurant, geen speelplaats,” zegt Jan, 51, met een mix van trots en irritatie. De zaak draait als een trein, de keuken maakt overuren, maar één ding begon hem steeds meer te irriteren: krijsende kinderen tussen de etende gasten.
In alle rust dineren lukt bijna niet meer
Jan runt al vijftien jaar een restaurant in het centrum van een middelgrote stad. Het concept is simpel: goed eten, fijne wijnen en een relaxte sfeer. De laatste tijd werd die rust steeds vaker doorbroken door jonge gezinnen. “Kinderen die door de zaak racen, schreeuwen of met friet smijten — dat past hier niet,” legt hij uit. “Mijn gasten willen genieten van hun eten, niet een peuter die onder de tafel door kruipt.”
Een gedurfde keuze
Na maanden ergernis hakte Jan een knoop door waar veel ondernemers voor terugdeinzen: vanaf 19.00 uur zijn kinderen niet meer welkom in zijn restaurant. Overdag en vroeg op de avond kan iedereen binnenstappen, maar zodra het diner echt begint, is het moment voor volwassenen. “Ik wil dat mensen rustig kunnen eten, praten en genieten. Met geschreeuw op de achtergrond lukt dat niet.”
Geen massatent, maar een restaurant met klasse
Volgens Jan is zijn zaak geen plek voor drukke gezinnen. “Ik heb respect voor ouders, maar je wilt tijdens een diner niet het gevoel hebben dat je in de kinderopvang zit. Er zijn genoeg familierestaurants waar kinderen welkom zijn. Hier draait het om ambiance, niet om patat en kleurplaten.”
Hij benadrukt dat het geen hekel aan kinderen is. “Ik heb kleinkinderen, ik weet hoe levendig ze kunnen zijn. Maar er is een tijd en een plaats voor alles. Na 19.00 uur kies ik voor rust.”
De reacties lopen uiteen
De beslissing riep direct veel reacties op. Sommigen prijzen Jan om zijn lef. Op social media schrijven klanten dat het een verademing is. “Eindelijk een plek waar je ongestoord kunt eten,” zegt iemand. Een vaste gast reageert: “Je betaalt voor kwaliteit, niet voor chaos.”
Maar er is ook flink wat woede. “Wat een kinderhaat,” schrijft een moeder op Facebook. “Alsof kinderen niet bij een normale maaltijd mogen zijn.” Anderen vinden dat Jan onterecht mensen buitensluit en spreken van “asociaal onderscheid”.
Jan laat zich niet van de wijs brengen
Hij laat zich er niet door uit het veld slaan. “Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Maar ik merk dat de sfeer in het restaurant sinds deze regel juist is verbeterd. Gasten blijven langer zitten, het personeel is relaxter en het geluidsniveau is eindelijk prettig.”
Volgens Jan gaat het om respect, niet om uitsluiting. “Is een volwassene te luidruchtig, dan spreken we die ook aan. Maar kleine kinderen begrijpen dat nog niet altijd. En het is niet fair om ouders continu te vragen hun kind stil te houden. Dan kies ik liever voor duidelijkheid.”
Het draait ook om de beleving
Voor veel gasten is uit eten gaan een beleving, zegt Jan. “Mensen willen zich even écht volwassen voelen. Mooie gerechten, goede wijn, een rustige setting. Als er dan een kind begint te krijsen, is dat moment weg. De beste chef kan niet op tegen dat lawaai.”
Wat vind jij?
Vind je Jan’s keuze dapper of juist onredelijk? Moet een restaurant iedereen willen ontvangen, of mag een ondernemer zelf bepalen voor wie zijn zaak bedoeld is?
Voorstanders noemen het een logische stap: “Niet elk restaurant hoeft kindvriendelijk te zijn.” Tegenstanders vinden het discriminerend: “Kinderen horen ook bij het leven — ook na zeven uur.”
Jan blijft rustig. “Ik wil gewoon dat mijn gasten zonder stress kunnen eten. Dat is toch niet te veel gevraagd?” zegt hij met een glimlach. “Wie dat snapt, is hier van harte welkom. Maar dan wel zonder kinderwagen.”
