Rik is 41 en sleutelt al sinds zijn tienerjaren aan auto’s. In zijn werkplaats hangt de geur van olie, metaal en benzine, en juist daar voelt hij zich helemaal thuis. Elk tikje van een blokkend motor en elk raar geluid herkent hij meteen, en een oude vierwieler laat hij weer zo soepel lopen als vroeger. Eén regel blijft heilig: elektrische auto’s komen zijn zaak niet in. “Ze zullen vast de toekomst zijn, maar niet bij mij,” zegt hij elke keer als iemand ernaar vraagt.
De ziel van een auto
Voor Rik draait autorijden om gevoel. Het roffelen van het motorblok, de trillingen in het stuur, die typische benzinewalm – dáár doe je het voor. Bij elektrische auto’s mist hij die beleving. “Je rijdt net zo goed in een computer,” grapt hij vaak, al is het hem menens. In zijn ogen hebben EV’s geen karakter. Als je al jaren met klassiekers werkt, snap je meteen wat hij bedoelt.
Geen elektrische auto’s op de brug
Steeds vaker vragen klanten of hij ook aan EV’s sleutelt. Het antwoord blijft kort en duidelijk: nee. Hij voelt er niks voor en wil er ook niet aan beginnen. “Iedereen kan wel zeggen dat de markt kantelt, maar ik heb hier bewust niet voor gekozen,” legt hij uit. Zijn kracht ligt bij pure techniek: tandwielen, kleppen, carburateurs. Niet bij kabelbomen en software.
Volgens Rik is het vak enorm veranderd. “Je bent vaker bezig met updates dan met sleutelen,” zegt hij. “Dat is een heel ander soort werk. Ik ben monteur, geen IT’er.”
Vakkennis onder druk
Hij ziet bij collega’s dat oudere monteurs stoppen of noodgedwongen omscholen. Dat lijkt eenvoudig, maar in de praktijk is het een wereld van verschil. Van zuigers en verstuivers naar accu’s en protocollen vraagt een compleet andere manier van denken en werken. Voor Rik voelt het alsof het ambacht dat hij liefheeft stukje bij beetje verdwijnt. “Van schroeven en afstellen ga je naar stekkers klikken en klaar. Dat vind ik zonde van het vak.”
Twijfels over batterijen en milieu
Hij heeft ook praktische bezwaren. De levensduur van batterijen, het winnen van grondstoffen en de omstandigheden in mijnen – het schuurt. “Er wordt gedaan alsof het dé milieutopoplossing is, maar je hoort weinig over de keerzijde,” zegt hij. En wat te doen met afgedankte accupakketten? “Over een jaar of tien: waar laten we al die batterijen? Niet iedereen kan daar helder over zijn.”
Er zijn meer routes naar duurzamer
Kritisch op EV’s betekent niet dat hij tegen verduurzamen is. Integendeel, volgens Rik is de blik te eenzijdig. Hij ziet kansen in waterstof en in verder doorontwikkelde benzine- en dieselmotoren die schoner en zuiniger kunnen draaien. “Er zijn meer wegen dan één. Nu rent iedereen achter dezelfde hype aan, zonder nuance.”
Niet anti-vernieuwing, wel nuchter
Rik vindt zichzelf geen dwarsligger. Hij snapt dat er iets moet gebeuren voor klimaat en toekomst. Alleen gelooft hij niet dat elektrisch voor alles en iedereen dé oplossing is. “Er zitten genoeg minpunten aan die je zelden hoort,” zegt hij. Hij blijft liever trouw aan zijn vak en overtuiging dan halfslachtig mee te bewegen met een richting die niet bij hem past.
Toekomst met vertrouwen
Zijn klanten waarderen die duidelijkheid. Vaak hoort hij: “Fijn dat jij nog aan echte auto’s werkt.” Dat soort reacties sterkt hem in zijn keuze. Natuurlijk loopt hij omzet mis door EV’s te weigeren, maar daar kan hij prima mee leven. “Ik wil trots zijn op mijn werk, niet alles doen omdat het zo hoort.”
Over de toekomst maakt hij zich geen zorgen. Zolang er mensen blijven die het geluid, de geur en het gevoel van klassieke techniek waarderen, heeft zijn garage bestaansrecht. “Elektrisch is misschien waar het heengaat,” zegt Rik met een grijns, “maar mijn hart gaat er niet sneller van kloppen.”
