Sonja, een 45-jarige moeder van twee kinderen, wandelt ontspannen door de supermarkt. Haar vierjarige zoon Michel helpt graag met het voortduwen van de winkelwagen, terwijl hij enthousiast wijst naar alles wat zijn aandacht vangt. “Mama, ik wil een koekje!” roept hij, terwijl hij met grote smekende ogen naar haar opkijkt.
Sonja trekt zich niets aan van eventuele blikken van omstanders en pakt zorgeloos een pak koekjes van de schap, opent het en geeft er eentje aan Michel. Hij begint tevreden te knabbelen. Ze maakt zich niet druk over de fronsende wenkbrauwen van anderen. “Wat maakt het uit? We betalen alles netjes aan de kassa,” zegt ze luchtig.
Voor Sonja is dit heel normaal. “Ik geef hem altijd een koekje voordat we afrekenen,” legt ze uit. “Het houdt hem rustig en blij tijdens het winkelen.” Met een hoofd vol boodschappen en een vredig snoepende Michel is Sonja blij dat het winkelen soepel verloopt.
Sommige klanten kijken met afkeuren. Sonja merkt de blikken en het gefluister, maar trekt zich er weinig van aan. “Mensen denken misschien dat ik Michel toelaat om dingen te pakken zonder te betalen,” zegt ze, haar schouders ophalend. “We betalen alles keurig. Er is niets illegaals aan.”
Ze begrijpt de kritiek van anderen niet en vindt haar aanpak gewoon praktisch. Kleine kinderen hebben nu eenmaal weinig geduld voor lange winkeltochten. “Zonder dat koekje wordt hij lastig en gaat hij klagen of huilen,” legt ze uit, “en dan krijg je problemen in de winkel. Dat wil ik besparen.”
Sonja geeft toe dat het haar ook helpt om de boodschappen rustig af te handelen. “Na een lange werkdag ben ik moe. Dat koekje zorgt ervoor dat ik relaxt mijn boodschappen kan doen,” zegt ze lachend. “Een simpel snackje zorgt voor een ontspannen winkelervaring, echt een win-win.”
Het Geluk van een Koekje
Ondanks dat ze zichzelf overtuigd heeft, blijven er momenten van twijfel na een paar voorvallen. Onlangs was er een vrouw die zichtbaar geërgerd was omdat Michel bijna het hele pak koekjes op had voordat ze bij de kassa waren. “Ze vond dat ik eerst moest betalen voordat hij mocht eten,” herinnert Sonja zich. Ze bleef rustig en antwoordde simpelweg: “We betalen zo meteen, wat is het probleem?”
Dergelijke situaties kunnen haar zelfvertrouwen even een deuk geven. “Soms vraag ik me af of ik het wel goed aanpak,” geeft Sonja eerlijk toe. Maar op het eind weet ze dat ze deze kleine routine niet wil veranderen. Het geeft zowel haar als Michel plezier. “Ik wil gewoon rust en efficiëntie tijdens het winkelen,” zegt ze.
Sonja merkt dat Michel dezelfde neiging heeft als ze thuis zijn. “Hij vraagt altijd om koekjes, niet alleen in de winkel,” lacht ze. Maar in de supermarkt is zijn drang groter. Hij ziet iets lekkers en wil het meteen. Sonja beseft dat andere ouders met vergelijkbare situaties te maken hebben. “Ik zie andere ouders hetzelfde doen met snacks of kleine speeltjes om hun kinderen rustig te houden tijdens het winkelen,” merkt ze op. “We doen allemaal wat werkt om de dag door te komen.”
Sonja ziet zichzelf niet als iemand die regels breekt. “We betalen altijd voor alles,” hamert ze erop. Dat anderen misschien denken dat Michel zich slecht gedraagt, kan haar niet boeien. “Kinderen hebben niet altijd het geduld om te wachten,” zegt ze nuchter. “Waarom zou ik ruzie maken over een klein koekje? Er zijn belangrijkere dingen in het leven.”
Sonja volgt haar eigen pad in het opvoeden, ook al begrijpen anderen haar keuzes niet altijd. “Iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden,” legt ze uit. “Voor ons werkt dit goed, en als het voor ons gezin werkt, is dat genoeg.” Zo besluit Sonja haar verhaal. Ze weet dat iedereen op zijn eigen manier probeert het dagelijkse leven te navigeren. Voor haar is dat in de supermarkt, met een simpel koekje.
