Je ouders zijn vaak de mensen aan wie je het meest hangt. Zij brengen je ter wereld, voeden je op, moedigen je aan in wat je wilt doen en staan klaar met zowel morele als financiële steun terwijl je opgroeit. Voor hun kinderen gaan ze meestal eindeloos ver. Toch komt er een moment waarop je losser van hen komt te staan, je eigen koers vaart en op eigen benen leert staan. En zelfs dan blijven ze in de buurt om bij te springen. Maar hoe ver reikt die verantwoordelijkheid eigenlijk? Precies daar worstelde de dochter uit dit verhaal mee, dus wendde ze zich tot internet om raad te vragen.
Op een platform over familiezaken deelde ze haar twijfel. “Ik weet niet of ik een vreselijk mens ben,” begon ze, “en als dat zo is, zeg het dan eerlijk. Laat me het uitleggen. Ik kom uit een middenklassegezin. We hadden het altijd goed; we kwamen niets tekort. Met de jaren, deels door geluk en deels door keihard werken, zijn mijn ouders heel rijk geworden. Ze verdienen gigantisch, hebben twee huizen – één waar ze wonen en één die ze verhuren – en blijven slimme investeringen doen,” schreef ze.
Ze woont inmiddels allang niet meer thuis. Ze heeft een eigen baan, een eigen huis, een partner en kinderen, maar financieel is het aanpoten. Samen met haar man werkt ze voltijds, en stoppen is geen optie door de hypotheek en alle andere vaste lasten. Het geld is krap, niet omdat ze in echte armoede leven, maar omdat de extra kosten voor de kinderen hard aantikken. Zoals ze het verwoordde: “Ons grootste probleem is dat we niks kunnen sparen voor later. Alles gaat op, vooral aan de kids. Iets waar veel mensen zich vast in herkennen.”
Hoe ver gaat financiële steun van ouders?
“En hier wordt het ongemakkelijk,” gaf ze toe. “Is het verkeerd dat ik me afvraag of mijn ouders ons niet kunnen helpen? Ik zie leeftijdsgenoten zonder problemen om financiële steun vragen en die ook krijgen. Het verrast me dat mijn ouders, die precies weten hoe we ervoor staan, nooit uit zichzelf iets aanbieden. Ik snap dat ik nergens recht op heb en dat ze me in het verleden al hebben geholpen, maar het doet me verdriet. Wij worstelen, terwijl zij zóveel hebben dat ze ons met gemak wat lucht zouden kunnen geven. Ik zou mijn kinderen altijd helpen. Is het raar dat ik dit zo voel?”
Veel lezers namen het de ouders kwalijk. Velen zeiden dat ze, als ze zelf zo vermogend waren, geen seconde zouden twijfelen om hun kind bij te staan. Voor hen zou het geen groot offer zijn, maar wel een manier om hun dochter wat rust te geven. Waarom wachten op een expliciet verzoek in plaats van zelf de hand toe te steken?
Anderen gaven haar een praktisch advies: “Als ze niet uit zichzelf helpen, vraag er dan om. Je ouders kunnen niet doen alsof ze het niet zien.” Ook meldden meerdere mensen dat ze op onbegrijpelijke wijze iets soortgelijks hadden meegemaakt.
Wat vind jij dat deze ouders zouden moeten doen? Is het redelijk om als volwassene financiële steun aan je ouders te vragen? Laat je mening en ervaringen achter in de reacties.
