Het web staat op z’n kop na een opmerkelijke uitspraak van Jan (48), eigenaar van een drukbezocht en chic restaurant. In een tijd waarin ‘jezelf kunnen zijn’ overal wordt gevierd, kiest hij er bewust voor om te prikkelen: met tatoeages hoef je bij hem niet te komen solliciteren. Punt.
En nee, dat ligt niet aan je ervaring of motivatie.
“Tatoeages zijn ordinair, vind ik”
Jan draait al jaren mee in de hogere horeca. Zijn zaak staat bekend om strak opgemaakte borden, glaswerk dat kraakhelder blinkt en personeel dat er volgens hem “netjes en tijdloos” uitziet. Precies daar schuurt het.
“Tatoeages passen simpelweg niet bij de uitstraling die ik wil,” zegt hij zonder omhaal. “Ik vind het ordinair. Mijn gasten betalen veel geld voor een avond klasse. Dat gaat over wat er op het bord ligt, maar óók over wie het bord serveert.”
Hij benadrukt dat het niet persoonlijk bedoeld is. Hij wil een bepaald beeld neerzetten en bewaken. “Zoals je in sommige clubs geen sneakers mag dragen, wil ik geen zichtbare tatoeages.”
Discriminatie of vrijheid van ondernemen?
Zijn woorden zorgen voor felle reacties. Op sociale media wordt hij neergezet als ouderwets, elitair en discriminerend. Tegenstanders vinden het “krankzinnig” dat uiterlijk zwaarder weegt dan talent of inzet.
“Alsof inkt op je huid je minder professioneel maakt,” schrijft iemand boos.
“Dit is gewoon discriminatie in een net jasje,” zegt een ander.
Toch wijkt Jan geen centimeter. “Ik discrimineer niemand. Ik kies wie bij mijn concept past. Dat is mijn recht als ondernemer.”
“Mijn zaak draait als een trein”
Wat de discussie extra aanwakkert: Jan is succesvol. Zijn restaurant zit vol, recensies zijn lovend en klanten weten hem vanzelf te vinden. Volgens hem bewijst dat dat zijn visie werkt.
“Gasten weten precies wat ze hier kunnen verwachten: rust, luxe en geen afleiding. Voor mij horen zichtbare tatoeages daar niet bij. Punt uit.”
Gemengde reacties
Opvallend genoeg valt niet iedereen over Jan heen. Sommigen nemen het juist voor hem op.
“Zijn tent, zijn regels,” klinkt het.
“Waarom mag iedereen alles eisen, behalve een ondernemer?”
Toch overheerst de verontwaardiging. In een tijd waarin tatoeages allang mainstream zijn in plaats van rebels, voelt Jans standpunt voor velen als een stap terug.
De hamvraag
Is dit achterhaald denken dat niet meer past bij 2025?
Of zegt Jan gewoon hardop wat anderen stiekem ook vinden, maar inslikken?
Eén ding staat vast: met één zin over tatoeages zette Jan zichzelf midden in een verhitte discussie — en online is men voorlopig nog niet uitgepraat.
