Mandy is 52 en nam laatst een beslissing die haar even uit het lood sloeg. In haar knusse woonkamer, tussen haar planten en boeken, denkt ze terug aan iets van kort geleden. De zon schijnt naar binnen, maar haar hoofd zit ergens anders. Ze vertelt: “Na een week heb ik mijn kat alweer naar het asiel teruggebracht, omdat hij zó aanhankelijk was.” Daarmee begint een open gesprek over hoe verrassend en soms pittig een huisdier kan zijn.
Het idee om een dier in huis te nemen speelde al langer. “Ik dacht dat een kat echt iets aan mijn leven zou toevoegen,” zegt ze. “Ik hou van dieren, en het leek me heerlijk om zo’n zachte metgezel om me heen te hebben.”
Dus ging ze langs bij het asiel. Daar ontmoette ze een klein kitten met grote ogen en een speels karakter. “Het voelde op dat moment alsof het precies zo moest zijn,” glimlacht ze, als ze terugdenkt aan die eerste klik.
Maar al snel merkte ze hoe het écht is om je huis te delen met een kat. “Ik had niet ingeschat hoeveel ruimte — en vooral aandacht — hij nodig had,” vertelt Mandy. “De eerste dagen waren fantastisch. Hij speelde, kroop op mijn schoot en gaf me veel affectie. Daarna begon hij non-stop te miauwen en trok hij continu aan mijn aandacht. Het voelde alsof ik geen enkel moment meer voor mezelf had.”
Die constante behoefte aan contact verraste haar. “In plaats van dat het me ontspanning gaf, werd het benauwend,” geeft ze toe. “Mijn dagen draaiden opeens om hem, bovenop mijn toch al drukke schema. Het voelde bijna als een tweede baan.”
Terugblik en de uiteindelijke keuze
In die korte periode leerde Mandy veel over haar eigen grenzen en wat ze aankan. “Ik had nooit gedacht dat ik eraan zou twijfelen, maar ik was niet voorbereid op de verantwoordelijkheid die bij een huisdier komt kijken,” zegt ze eerlijk. “Het deed pijn om hem terug te brengen, want het was echt een lieverd.”
Na veel wikken en wegen, en gesprekken met vrienden en familie, besloot ze de kat terug te brengen naar het asiel. “Het was een van de moeilijkste keuzes die ik ooit heb gemaakt,” zegt ze zacht. “De medewerkers waren heel begripvol. Ze zeiden dat het soms gewoon niet de juiste match is tussen mens en dier.”
Die stap zorgde ook voor meer zelfinzicht. “Veel mensen zeiden dat het beter is om terug te gaan als het niet goed voelt, maar er waren ook stemmen die vroegen of ik niet meer had kunnen proberen,” herinnert ze zich. “Dat maakte het ingewikkeld.”
Ze denkt nog vaak aan het katje en hoopt dat hij inmiddels een warm thuis heeft. “Ik wens dat hij ergens woont waar hij alle aandacht krijgt die hij verdient,” zucht ze. “Ik weet dat het niet alleen aan mij lag, maar toch voel ik me soms schuldig. Waarom kon ik er niet meer van genieten?”
Toch leverde deze ervaring waardevolle lessen op. “Je moet eerlijk zijn over wat je wel en niet kunt. Huisdieren zijn geen speelgoed; je neemt echt een verantwoordelijkheid op je,” zegt ze. “Het is belangrijk om goed na te denken voordat je adopteert.”
In de toekomst ziet ze misschien weer een dier in haar leven, maar dan anders aangepakt. “Ik neem eerst de tijd om uit te zoeken wat ik echt wil,” zegt ze. “En welk soort dier bij me past.” Ze heeft gemerkt dat het niet alleen om liefde gaat, maar ook om de juiste klik en timing.
“Het heeft me dichter bij mezelf gebracht,” zegt Mandy. “Soms is liefde ook durven loslaten, hoe lastig dat ook is.” Ze glimlacht en laat haar blik door de kamer gaan. “Voor nu wacht ik liever even, tot ik zeker weet dat ik klaar ben voor een nieuw harig maatje.”
